Navelstaren

Vandaag in pelgrimsplaats Kevelaer rondgewandeld en even de kerk bezocht, de basilika. Daar begon net een viering voor een groep pelgrims uit België met Belgische voorganger. Na het openingslied nam een van de voorgangers het woord en wees op het feit hoe zwaar de priesters en religieuzen op dit moment te lijden hebben omdat ze onder vuur liggen in de media. De oorzaken zijn duidelijk: een aantal priesters is hun boekje te buiten gegaan. Dat moet zeker niet worden verzwegen. Maar, zo de voorganger, veel priesters zijn niet schuldig en lijden onder de publieke opinie en de pers. Opdat zij hun roeping trouw blijven staat de viering dan ook in het licht hiervan. Priester, diakens en religieuzen staan centraal. Dan volgt een psalm. Opvallend. Dat de schandalen in de kerk niet worden verzwegen, prima. Dat de priesters daar vooral onder lijden? Nou eigen schuld – dikke bult? Dat geldt zeker voor de daders. De onschuldige priesters dragen de smet mee, net zoals de onschuldige leken, de gelovigen die net zo goed deel uitmaken van die kerk. Daarover geen woord. En al helemaal geen woord over de slachtoffers van al dat “kerkelijk” seksueel geweld. Misschien zou het in de preek nog komen, ik heb het niet gehoord want toen stond ik al buiten. Typisch toch: wie lijdt? De priester! Alsof het slachtoffer even uit beeld is. Alsof de kerk een bastion is dat nu onder vuur ligt omdat een paar leden zich hebben misdragen, maar het instituut is prima zo. Navelstaren noem ik dit, een vorm van blindheid voor de wereld en voor de opdracht die de kerk heeft, namelijk een bode van vreugde te zijn in de wereld en voor de wereld. De kerk draait hier om zichzelf. Ze kijkt niet verder dan haar neus lang is: een gemiste kans en paradigmatisch voor de huidige sfeer en het huidige kerkelijke optreden van velen. Dat zal in de toekomst niet beter worden als men niet radicaal gaat beseffen dat het niet om de kerk draait maar om de mensen in de wereld en om het present stellen van God in de wereld. Uitgaan van eigen verlangens, wensen en behoeftes, eigen ideeën en opvattingen zonder besef van de werkelijke schade die is aangericht door priesters en religieuzen is wel heel erg dom en kortzichtig. Wie zaait zal oogsten, wie alleen het eigen heil op het oog heeft zal steeds verder af raken van het evangelie dat een boodschap van vreugde wil zijn voor iedereen: vooral voor hen die er in de wereld niet toe doen, de verstotenen, de afgeschreven mensen, de verschopten en vooral de slachtoffers van elke vorm van geweld: ook van de acties van op seks beluste religieuze figuren. Weer een gemiste kans, jammer toch.