De werkelijkheid is tegen ons – ze is niet goed en wordt morgen niet beter. Denken dat het bestaan in wezen goed is, is een oud idee en komt niet overeen met de werkelijkheid die geregeerd wordt door de wetten van de thermodynamica. We leven in een wereld van entropisch verval: alles gaat kapot, alles heeft een einde, alles wordt vernietigd. Niets heeft bestand. De filosoof Drew M. Daltonis schrijft:
“Volgens de wetten van de thermodynamica bestaat alles uitsluitend om te consumeren, te vernietigen en te doven, en op die manier de afglijding naar kosmische vernietiging te versnellen. Om deze redenen is de thermodynamische revolutie in ons begrip van de orde en werking van de werkelijkheid meer dan een wetenschappelijke ontwikkeling. Het is ook meer dan een eenvoudige herziening van ons begrip van de warmtestroom, en het helpt ons niet alleen om efficiëntere motoren te ontwerpen. Het doorbreekt onze algemeen aanvaarde opvattingen over de aard en waarde van het bestaan, en het vraagt om een nieuwe metafysica, gedurfde nieuwe ethische principes en alternatieve esthetische modellen.”
Bestaan om te sterven
Het besef dat de werkelijkheid van het universum ons als mensen niet goed gezind is, dat er geen bloei, geen groei staat te wachten kan verpletterend zijn. Alles gaat ten onder, waar je dan nog druk over maken, wat leveren je inspanningen je op? Een Sein zum Tode, dat is ons bestaan volgens de filosoof Martin Heidegger. Dat klopt, de dood klopt aan alle poorten en aan alle deuren. Maar is het bestaan daarmee beschreven en zijn er geen andere opties in deze werkelijkheid voor een mens die niet alleen maar cynisch wil worden en die niet meer hoopt op verbetering? Een wereld waarin meer rechtvaardigheid regeert, waar mensen niet nodeloos worden uitgebuit, waar men hele volken laat verhongeren, waar moord en doodslag bij het metier oorlogvoeren hoort, de talloze verkrachtingen als wapen, de bombardementen ook van onschuldigen, van mensen in een ziekenhuis, van journalisten en andere betroffenen.
In die zin voldoet de mens volledig aan het profiel dat het universum heeft opgesteld: zichzelf om zeep helpen…zorgen dat alle energiestromen een keer voorgoed ophouden.
Thermodynamica
De werkelijkheid van het universum en alles wat daarin bestaat en beweegt is onderworpen aan de wetten van de thermodynamica. Ze worden gebruikt om alles te verklaren: van het ontstaan van leven tot het einde van het universum als geheel. De eerste wet zegt dat de totale hoeveelheid energie in een systeem gelijk blijft – energie kan niet worden gecreëerd of vernietigd. Er zijn alleen transformaties – de energie neemt een andere vorm aan, bijvoorbeeld van warm naar koud etc.
De tweede wet zegt dat de energie in een bepaald systeem zodanig beweegt dat deze in de loop van de tijd minder geconcentreerd en georganiseerd wordt. Dat heet entropie, de energie neigt naar een toestand van absoluut evenwicht – in de loop van de tijd vervalt alles in steeds kleinere stukjes.
De derde wet zegt dat als entropie in de tijd toeneemt elk ding uiteindelijk terecht komt in een toestand met de laagst mogelijke energie en dat er dus geen uitwisseling meer mogelijk is. Dat alles vraagt om een nieuwe filosofische kijk op onze werkelijkheid en de dynamische processen die hier spelen. Daltonis schrijft dan ook :
“Een metafysica die inspeelt op de volledige reikwijdte van de thermodynamische revolutie moet de dissipatieve (=verlies van nuttige energie) en destructieve functie erkennen die schuilgaat achter de ‘generatieve’ kracht die schijnbaar in de werkelijkheid werkzaam is. Om dat te doen, moet men overstappen van de klassieke optimistische metafysica van het worden naar een veel pessimistischer metafysica van absolute eindigheid en onontkoombare onwording: een metafysica die wezens herinterpreteert als niets meer dan dissipatieve radertjes in een vernietigende machine.
Vanuit ons menselijk perspectief lijken wezens zoals wijzelf zich te vermenigvuldigen en in complexiteit toe te nemen, en lijken ze tegen de stroom van entropie in te werken door middel van geboorte, groei en regeneratie. Maar na verloop van tijd ziet deze schijnbare voortplanting en groei er heel anders uit. We kunnen het bestaan niet langer zien als iets dat is georganiseerd met het oog op onze bloei. Het leven is misschien wel het meest effectieve, zij het minst voor de hand liggende, gevolg van en middel voor thermodynamisch verval in ons directe systeem, zoals de biofysicus Jeremy England in zijn laboratorium heeft aangetoond en de bioloog Lynn Margulis in veldonderzoek met haar zoon, Dorion Sagan, heeft bevestigd. Alles wat bestaat, inclusief onze soort, komt voort uit en werkt in dienst van de destructieve orde van de werkelijkheid. Verval lijkt de ultieme essentie van het bestaan te zijn, wat betekent dat ons wezen moet worden begrepen als een vorm van ongeschiktheid. Het is slechts een extra manier waarop de uiteindelijke vernietiging van het universum wordt volbracht.”
Daarmee heeft het universum wel een heel bijzondere weg gekozen om uiteindelijk zijn doel te bereiken. De dood die het leven opvolgt, die een einde maakt aan alle leven. De dood die elk lichaam in minieme kleine delen uiteen doet vallen. Op atomair niveau zijn we allemaal bijna niets. Nauwelijks geladen met energie. En elke nieuwe vorm van leven is weer opgebouwd uit al die kleine bouwstenen totdat ook hier de dood hier weer een einde aan maakt.
Overal is er natuur overal lijden
In het boeddhisme leert men dat het streven en verlangen de oorzaak is van al het lijden. Omdat we van alles willen, omdat we onze behoeftes willen bevredigen, omdat we altijd maar weer naar een morgen willen grijpen waar het beter zou zijn, maar vergeten dat de oorzaak van het lijden in onszelf ligt, komen we uiteindelijk geen stap verder. Misschien heeft de Boeddha al heel vroeg begrepen dat we allen deelgenoot zijn in het thermodynamische lot: we ervaren ziekte en dood, verval, kortom lijden. Daltonis hierover:
“We kunnen het bestaan niet langer beschouwen als iets dat uiteindelijk goed is. We kunnen het ook niet beschouwen als iets dat moreel neutraal is, zoals anderen misschien denken. In plaats daarvan moeten we erkennen dat de werkelijkheid – die antagonistisch is georganiseerd tegen alles wat zij creëert en de directe oorzaak is van het lijden van elk wezen dat zij bewustzijn schenkt – moreel kwaadaardig zou kunnen zijn. Als ons bestaan betekent dat we voor altijd in oorlog zijn met onszelf en onze omgeving, en actief bijdragen aan het lijden van alles wat we onderweg tegenkomen, dan is het beslist niet goed om te bestaan. Het leven is een morele catastrofe. Bestaan betekent onvermijdelijk medeplichtig zijn aan een orde die volkomen slecht is.”
Het cynisme is misschien wel de constatering dat het leven geen zin heeft en dat al ons handelen gedoemd is te mislukken. Maar cynisme is ook teleurgesteld idealisme, dromen die niet uitkomen, idealen die niet verwezenlijkt worden. De ervaring dat de mens ook door en door slecht kan zijn en dat de natuur onverbiddelijk is. Er is geen goedheid in de natuur. Samen willen vallen met de natuur betekent dan ook deelgenoot worden in het wrede handelen en het wrede lot als slachtoffer. Ideologien die de macht verheerlijken en de positie van de sterksten, de overwinning van de krachtigsten, ten koste van de zwakken, delen in deze natuurverheerlijking, alsof de wetten van de natuur het laatste woord hebben. Maar uiteindelijk wordt ook in de natuur alles opgeslokt: de vernietiging kent geen grenzen, wordt niet in toom gehouden door krachtdadig optreden. De natuur zijn gang laten gaan zien we in de wrede oorlogen die mensen voeren: alles gaat eraan, er is geen mededogen. Uiteindelijk zijn er alleen puinhopen, bergen lijken en ruïnes. Elk streven naar macht en naar rijkdom, wat een illusie! Wat een illusoir leven uiteindelijk…
Is er nog hoop? Is er ruimte voor een alternatief?
We zijn gedoemd om uiteindelijk te verliezen. Om alles te verliezen als we sterven. We kunnen wensen dat de wereld beter wordt en we stellen doelen die veelal utopisch klinken en vaak ook utopisch zijn: de wereld als rijk van God, een wereld waarin het geweld is opgeheven, voorgoed ongedaan gemaakt. We gaan dat niet meemaken. Het is een mooie maar onrealistische droom. Een droom die niet in de werkelijkheid van de thermodynamica past. Daltonis pleit ervoor dat we niet in onze successen maar in onze inspanningen morele goedheid moeten zoeken, want onze normen voor goedheid moeten niet uitgaan van dromen (en de vraag of het haalbaar is), maar van onze pogingen om ons te verzetten tegen de natuur, tegen de entropische ineenstorting van de werkelijkheid. Hij schrijft:
“Zodra we goedheid begrijpen als iets dat alleen kan worden bereikt door ons op deze manier te verzetten tegen de orde en werking van de kosmos, kunnen we beginnen met het formuleren van een ethisch systeem dat de inzichten van de thermodynamische revolutie serieus neemt. Goed doen is niet samenwerken met de werkelijkheid, noch moeten we er ooit naar streven om in harmonie met de natuur te leven. Dat zou ons medeplichtig maken aan een volkomen kwaadaardig systeem. Goed doen is breken met die medeplichtigheid – manieren zoeken om de structuur van de werkelijkheid te ontmantelen, te weerstaan en te herconfigureren om haar entropische drang te neutraliseren, te verlichten of te verstoren. Alleen door goedheid op een negatieve manier na te streven, door middel van daden van weigering en verzet, kunnen we hopen een nieuwe ethiek tot leven te brengen binnen de metafysica van het verval.”
In feite doen we dat al volgens hem in de geneeskunde terwijl we weten dat uiteindelijk de dood zal overwinnen. We voeden kinderen op en doen ons best om hen de weg te wijzen naar een menselijke samenleving. Uiteindelijk is alles gedoemd om te mislukken, maar dat mag ons volgens Daltonis niet weerhouden om weerstand te bieden. Weerstand bieden ook tegen de onverbiddelijke wetten van de natuur waarin het recht van de sterkste zou gelden, tegen de oorlogshitsers die oorlog willen om er zelf beter van te worden, tegen de dictators die de mensheid naar de knoppen helpen. Want al die figuren zijn de dienaars, de duivelsknechten van een te vroege ondergang, een dood die niet hoeft, die veel en veel te vroeg komt.
Weerstand bieden tegen het universum en de onverbiddelijke wetten die daar heersen is het nieuwe summum van ethisch handelen. De schade beperken, redden wat je redden kunt ook al weet je dat je niet zult slagen. Is dit een vechten tegen de bierkaai? Iets wat je evengoed kunt nalaten?
Als je verzandt in pessimisme, cynisme, in depressieve stemmingen had je beter niet geboren kunnen worden. Maar nu je eenmaal geboren bent kun je ook proberen zin te ontlenen aan dit verzet. Want het leven is niet alleen maar lijden, niet alleen maar kommer en kwel. Er is ook schoonheid, overweldigende schoonheid, er is liefde, overweldigende liefde, daden van opoffering en empathie die alle grenzen te boven gaan, er is genieten, niet alleen van de aardse genoegens, maar ook van elkaar, elkaars lichamen, elkaars aanwezigheid, elkaars zorg en liefde. Daar maakt ook de thermodynamica geen einde aan. Er is tijd, er is een morgen, er is een wereld waarin ook mensen kunnen leren van hun fouten en weigeren om een moordenaar te zijn. En als dan toch het einde moet komen, hopelijk kun je dan zeggen dat je echt hebt geleefd en echt hebt genoten en dat je geen moordenaar bent geworden omdat je materie belangrijker vond dan mensen.
John Hacking
1 september 2025
Bron:
De werkelijkheid is slecht.
Alles eet en wordt gegeten. Alles vernietigt en wordt vernietigd. Het is onze morele plicht om terug te slaan naar het universum.
Door: Drew M Daltonis
https://aeon.co/essays/philosophers-must-reckon-with-the-meaning-of-thermodynamics
Bijlage:
Reality is evil
Everything eats and is eaten. Everything destroys and is destroyed. It is our moral duty to strike back at the Universe
https://aeon.co/essays/philosophers-must-reckon-with-the-meaning-of-thermodynamics
Drew M Daltonis an American philosopher and professor of English at Indiana University. He is the author of The Ethics of Resistance: Tyranny of the Absolute (2018) and The Matter of Evil: From Speculative Realism to Ethical Pessimism (2023). He lives in Bloomington, Indiana, US.
Reality is not what you think it is. It is not the foundation of our joyful flourishing. It is not an eternally renewing resource, nor something that would, were it not for our excessive intervention and reckless consumption, continue to harmoniously expand into the future. The truth is that reality is not nearly so benevolent. Like everything else that exists – stars, microbes, oil, dolphins, shadows, dust and cities – we are nothing more than cups destined to shatter endlessly through time until there is nothing left to break. This, according to the conclusions of scientists over the past two centuries, is the quiet horror that structures existence itself.
We might think this realisation belongs to the past – a closed chapter of 19th-century science – but we are still living through the consequences of the thermodynamic revolution. Just as the full metaphysical implications of the Copernican revolution took centuries to unfold, we have yet to fully grasp the philosophical and existential consequences of entropic decay. We have yet to conceive of reality as it truly is. Instead, philosophers cling to an ancient idea of the Universe in which everything keeps growing and flourishing. According to this view, existence is good. Reality is good.
But what would our metaphysics and ethics look like if we learned that reality was against us?
(…)
Unfortunately, these long-held assumptions and aspirations are no longer tenable. In fact, our most excessive actions as a species – destroying rainforests, causing widespread extinction, altering the ocean’s chemistry, ‘time-bombing the future’ with forever chemicals and more – are perfectly in keeping with the ultimate aims of the Universe.
Reality, as we now understand, does not tend towards existential flourishing and eternal becoming. Instead, systems collapse, things break down, and time tends irreversibly towards disorder and eventual annihilation. Rather than something to align with, the Universe appears to be fundamentally hostile to our wellbeing.
According to the laws of thermodynamics, all that exists does so solely to consume, destroy and extinguish, and in this way to accelerate the slide toward cosmic obliteration. For these reasons, the thermodynamic revolution in our understanding of the order and operation of reality is more than a scientific development. It is also more than a simple revision of our understanding of the flow of heat, and it does more than help us design more efficient engines. It ruptures our commonly held beliefs concerning the nature and value of existence, and it demands a new metaphysics, bold new ethical principles and alternative aesthetic models.
Through their exhaustive labour, the statistical methods needed to measure heat exchange were clarified and perfected. In the 20th century, the full set of the formal laws of thermodynamics were finally established. Since then, every branch of the natural sciences has come to rely on those laws to explain the transformation and operation of energy in and between its various forms: mechanical, acoustic, thermal, chemical, electrical, nuclear, electromagnetic, and radiant. Today, these laws underlie our entire account of reality and are used to explain everything from the origins of life to the end of the Universe as a whole. This steady application of thermodynamics across the natural sciences is what has led to its revolutionary status in our contemporary understanding of reality.
The first of these laws is known as the law of the conservation of energy. It states that energy (whether in the form of motion, matter or heat) can only ever change states. It cannot, in other words, be created or destroyed. That means the total amount of energy within a system is ultimately constant, even when it appears to lessen due to the dissipation of matter, the slowing of movement, or cooling. In these cases, the energy has just taken a different form. It was from this law that Albert Einstein derived his equation governing the conversion of matter into energy: E = mc². And it is through the extension of this law that we can predict the productive power of every ‘heat engine’ that exists, from the relatively small motors that sputter away inside our cars to the largest stars, twinkling light years from Earth.
The second law states that the energy within any given system – whether complex and material or simple and radiant – moves in such a way that it becomes less organised and concentrated over time. This tendency towards disorder, known as entropy, means that the energy flow within any given system tends steadily towards a state of absolute equilibrium in which no one thing possesses any more or less energy than any other thing. This is the law physicists use to explain why, in the words of William Butler Yeats, ‘things fall apart’. It is also used to explain material differences between the past, the present and the future, which helps us understand why we experience time moving in only one direction: towards disintegration, which is just another way of saying ‘energy distribution’. Hence our reasonable expectation to see cups that have fallen from a table to shatter into smaller pieces but we can never expect to see, in the words of Stephen Hawking, ‘broken cups gathering themselves together off the floor and jumping back onto the table.’ The second law of thermodynamics guarantees that as time moves forward everything must eventually ‘shatter’, like Hawking’s tea cup, into increasingly smaller pieces until it is all broken and we cannot reasonably hope that it could ever be repaired.
The third law of thermodynamics concludes that, since entropy increases over time, the only logical end to perpetual dissipation is a state in which every existent thing possesses the lowest total amount of energy possible. This state, known as ‘absolute zero’, is defined as a condition in which no more energy exchange can occur. The ultimate expression of absolute zero is a system in which there are no complex forms of energy at all, only an even distribution of low-level background radiation. In this near-absolute emptiness, no ‘thing’ can be said to exist, and even the possibility of change is nullified. It is this law that allows contemporary physicists to confidently assert that, while energy can neither be created nor destroyed (in keeping with the first law of thermodynamics), it can nevertheless ‘burn out’. Things in this state have no effective mechanical power, cannot demonstrate any motion or change, and cannot maintain the minimum conditions for the existence of tangible objecthood itself (ie, chemical bonding). Using this law, contemporary astrophysics have concluded that the distant fate of our cosmos is a state in which all energy will have been effectively exhausted, dissipated or spread too thin to have any practical potency – a time known as the cosmological ‘dark era’.
A final law, now known as the ‘zeroth’ law, was later added to the first three basic laws. The ‘zeroth’ law establishes a consistent definition of temperature between systems, regardless of their relative entropic position in relation to absolute zero. But the substantive power of the thermodynamic revolution already existed in the first three laws. It is from the extension and application of these basic discoveries that contemporary scientists have completely revised our understanding of the origin, order, operation and end of everything.
According to the physicist Carlo Rovelli, the influence of these laws has been so pervasive that the history of scientific development in the past two centuries might be recounted as little more than the extension of thermodynamics into nearly every branch of the natural sciences. As a result, he notes in Seven Brief Lessons on Physics (2014), the laws of thermodynamics are now recognised as the foundation of the other laws used in those branches. And so, the same basic laws that were first used to improve the efficiency of steam engines are now seen as the singular regulating principle of ‘all material systems’, as the biochemist Addy Pross puts it in What Is Life? (2012).
(…)
Never have we had a more complete picture of reality than we do today. We now know that all we are and all that we do, indeed, all that anything can ever do, is entirely defined and circumscribed by the tendency towards entropic decay. The laws of thermodynamics encompass the whole of reality, from beginning to end, top to bottom, in origin, order and operation. We exist by virtue of heat exchange alone, and work entirely in service to the entropic decay of reality prescribed by that exchange.
Philosophers have been somewhat slow to address the thermodynamic revolution. Perhaps this is because contemporary philosophy is no longer content to be led by the methods and discoveries of the mathematical and material sciences.
In the past, philosophical metaphysics and the natural sciences circled one another like partners in an elaborate dance, each leaning upon the other and at times pushing or pulling its partner along as they both attempted to step lively to the rhythm of reality. Since Pythagoras, who is traditionally recognised as the first to coin the word philosophy, the natural and mathematical sciences were posited as the proper guide and escort of this complicated dance. Hence Plato’s enjoinder that those who sought to study the true form of being in his Academy must first familiarise themselves with mathematics and their practical application in the natural sciences. Supposedly, the inscription above the entrance to his Academy read: ‘Let no one enter who is ignorant of the study of geometry.’
(…)
The metaphysical, ethical and aesthetic implications of the thermodynamic revolution remain largely unexamined
Consider Friedrich Nietzsche, one of the first thinkers of the 19th century who saw the emerging thermodynamic revolution as a pathway to a new vision of the cosmos. What he saw was neither good nor evil, but simply a ‘monster of energy, without beginning, without end; a firm, iron magnitude of force that does not grow bigger or smaller, that does not expend itself but only transforms.’ However, Nietzsche seems to have overlooked the second and third laws of thermodynamics, which complicates (or nullifies) his optimism in the infinite creative potency of reality. The same could not be said for his contemporary Philipp Mainländer, who drew upon all three of the laws of thermodynamics to establish a metaphysical foundation for a new pessimistic philosophy. In the inevitable decay and destruction, Mainländer saw a new basis for the moral resignation and quietism dominating German intellectual circles at the time.
(…)
A metaphysics that responds to the full scope of the thermodynamic revolution needs to acknowledge the dissipative and destructive function lying behind the ‘generative’ force seemingly at work within reality. To do so requires moving from the classical optimistic metaphysics of becoming to a much more pessimistic metaphysics of absolute finitude and inescapable unbecoming: a metaphysics that reconceives of beings as nothing more than dissipative cogs in an annihilative machine.
From our human perspective, beings like ourselves might appear to proliferate and grow in complexity, seemingly working against the flow of entropy through the processes of birth, growth and regeneration. But in the fullness of time, this apparent generation and growth looks very different.
We can no longer think of existence as something organised towards our flourishing
Life is perhaps the most effective, albeit least obvious, consequence of and agent for thermodynamic decay in our immediate system, as the biophysicist Jeremy England has shown in his lab and the biologist Lynn Margulis has confirmed in field research with her son, Dorion Sagan. Everything in existence, including our species, both arises from and works in service to the destructive order of reality. Decay, it seems, is the ultimate essence of existence, which means that our being must be understood as a mode of unbecoming. It is but one additional way in which the ultimate annihilation of the Universe is accomplished.
A thermodynamically informed metaphysics of unbecoming demands that we also reconsider the moral value of the Universe. After all, if being is exclusively and entirely in the service of this unbecoming, we can no longer think of existence as something organised towards our flourishing. Reality is not good for us, as Plato and other philosophers insist. Instead, existence is fundamentally antagonistic and is actively working against itself in pursuit of total extinction. This is no kind of good.
Everything eats and is eaten. Everything destroys and is destroyed. Such is the inextricable order of the Universe. To sustain ourselves, we must consume and, in doing so, absorb, break down and dissipate our immediate surroundings in a process that necessarily contributes to their demise and our own. Such is the purpose, the metabolic function, of our lives from a thermodynamic perspective.
If any ethical meaning can be derived from what we now know concerning the nature of reality, it must be extracted from the fact that we are complicit in the universal unbecoming of our cosmos and exist solely to destroy our environs and ourselves in the process. It must also acknowledge the fact that, to the extent that any being has the distinct misfortune of being able to sense and respond to their thermodynamic destiny, they are doomed to experience rot, ruin, sickness and death: in a word, suffering.
No longer can we conceive of existence as something that is ultimately good. Nor can we conceive of it as something that is morally neutral, as others might have it. Instead, we must acknowledge that reality – which is organised antagonistically against all that it creates, and is the direct cause of the suffering of every entity it endows with consciousness – might be morally evil. If our existence means being forever at war with ourselves and our environs, and actively contributing to the suffering of everything we encounter along the way, then it is decidedly not good to be. Life is a moral catastrophe. To exist is to be unavoidably complicit in an order that is entirely evil.
What are we to do about this moral fact? Should we retire from existence as quickly and as peacefully as possible? Or is there another way? Could we, for example, begin to think of goodness not as something that exists in its own right, but that exists in relation to the moral order of the Universe and is defined negatively against the grain of the cosmos? Would goodness, then, be any attempt to resist the order, operation and end of reality?
If being complicit in the destructive flow of the Universe is evil, then goodness might be redefined as that which resists the nature and structure of reality, however futilely. Goodness could consist in any act that seeks, however briefly, to bend the entropic thrust of existence back upon itself – holding it at bay, even if only momentarily. We glimpse this resistance in acts of compassionate care for the suffering, and in efforts to minimise the harm we inflict on the world around us. Such efforts include adopting ways of living that reduce our consumption of the planet’s resources or, at the very least, lessen the suffering bound up in that consumption – through veganism, vegetarianism, or the choice to eat only animals raised in more humane and healthy conditions.
There are many ways in which we can further envision such an ethics of resistance, both personally and politically. Some of these we might unknowingly be doing already. Consider, for example, the practice of medicine that, while fully acknowledging the ultimate destiny of life (ie, death), nevertheless strives with tireless passion to delay the arrival of that destiny for as long as possible and to prescribe lifestyles that will enhance the quality of life in the meantime. This is a rather obvious good. What is less intuitive is that such efforts do not work in concert with nature. Medicine is not a way of affirming the intended direction of life and existence, and yet we think of the work that doctors do as ‘good’. What makes it good is precisely that it attempts to forestall, delay, slow down or put off what nature destines. In a similar way, every effort to work against and resist the entropic flow of reality must also count as good.
We should never strive to live in harmony with nature. To do so would make us complicit in an entirely evil system
Of course, all such efforts ultimately serve the entropic collapse of reality. If anything, by prolonging life, medicine ultimately increases the overall entropic potential of our planet – more people mean more bodies ‘burning fuel’. But it is in our efforts, not in our successes that we must look for moral goodness; in the same way that it is in our efforts to raise healthy and happy children that our success as parents must be judged, not our capacity to achieve these aims. Similarly, it can only be through our attempts to resist nature, to resist the entropic collapse of reality, that our standards of goodness might be set, not whether they are actually achievable.
Once we understand goodness as something that can be achieved only by resisting the order and operation of the cosmos in this way, we can begin to articulate an ethical system that takes seriously the insights of the thermodynamic revolution. To do good is not to work in concert with reality, nor should we ever strive to live in harmony with nature. This would make us complicit in an entirely evil system. To do good is to break with that complicity – to seek ways of dismantling, resisting and reconfiguring the structure of reality to neutralise, alleviate or unsettle its entropic thrust. Only by pursuing goodness negatively, through acts of refusal and resistance, can we hope to animate a new ethics within the metaphysics of decay.
Ultimately, such ethical pursuits are doomed. In a universe ruled by the laws of thermodynamics, all efforts to preserve life or protect sentient beings from nature’s destructive drift are destined to fail. This, however, should not prevent us from resisting.
What, then, are we to do? The only ‘ought’ we can tentatively derive from the vision of reality revealed by the thermodynamic revolution is this: it is our duty to strike back at the Universe. For it is precisely in the possibility of retaliating against the moral horror of existence that new ethical imperatives and aesthetic insights might be forged. Only by striving to break free from reality’s malign grip can we shape an ethics and aesthetics from the bleak metaphysics of entropic decay laid bare by contemporary science.
betekenisgeving & levenshorizon 