Gedichten rond de dood 4

Gedichten over dood, verlies, rouw, afscheid en hoop (vaak tweetalig)

---

bekijk alle gedichten vanaf rouwgedicht 4:

---

Luister ook eens naar: https://levenshorizonten.com/het-nemen-van-afscheid-van-een-dierbare/muziek-geluk-en-troost/

---

---

‘O ALS IK DOOD ZAL, dood zal zijn
kom dan en fluister, fluister iets liefs,
mijn bleke ogen zal ik opslaan
en ik zal niet verwonderd zijn.

en ik zal niet verwonderd zijn:
in deze liefde zal de dood
een slapen, slapen gerust
een wachten op u, een wachten zijn.’

J.H. Leopold

uit: Komrij, Gerrit, – Gerrit Komrij’s  Nederlandse poëzie van de 19de tot en met de 21ste  eeuw in 2000 en enige gedichten, Amsterdam 2004 (Uitgeverij Bert Bakker)

---

TRES RECUERDOS DEL CIELO

Homenaje a Gustavo Adolfo Bécquer 

PRÓLOGO

No habían cumplido años ni la rosa ni el arcángel.
Todo, anterior al balido y al llanto.
Cuando la luz ignoraba todavía
si el mar nacería niño o niña.
Cuando el viento soñaba melenas que peinar
y claveles el fuego que encender y mejillas
y el agua unos labios parados donde beber.
Todo, anterior al cuerpo, al nombre y al tiempo.

Entonces, yo recuerdo que, una vez, en el cielo…

PRIMER RECUERDO
         
…una azucena tronchada… (G. A. Bécquer)

Paseaba con un dejo de azucena que piensa,
casi de pájaro que sabe ha de nacer.
Mirándose sin verse a una luna que le hacía espejo el
                                                                       sueño
y a un silencio de nieve, que le elevaba los pies.
A un silencio asomada.
Era anterior al arpa, a la lluvia y a las palabras.

No sabía.
Blanca alumna del aire,
temblaba con las estrellas, con la flor y los árboles.
Su tallo, su verde talle.

Con las estrellas mías
que, ignorantes de todo,
por cavar dos lagunas en sus ojos
la ahogaron en dos mares.

Y recuerdo…

Nada más: muerta, alejarse.

SEGUNDO RECUERDO

…rumor de besos y batir de alas… (G .A. Bécquer) 

También antes,
mucho antes de la rebelión de las sombras,
de que al mundo cayeran plumas incendiadas
y un pájaro pudiera ser muerto por un lirio.
Antes, antes que tú me preguntaras
el número y el sitio de mi cuerpo.
Mucho antes del cuerpo.
En la época del alma.
Cuando tú abriste en la frente sin corona, del cielo,
la primera dinastía del sueño.
Cuando tú, al mirarme en la nada,
inventaste la primera palabra.

Entonces, nuestro encuentro.
 
TERCER RECUERDO

…detrás del abanico de plumas y de oro … ( G.A. Bécquer)

Aun los valses del cielo no habían desposado al jazmin y la nieve
ni los aires pensado en la posible musica de tus cabellos,
ni decretado el rey que la violeta se enterrara en un libro.
No.
Era la era en que la golondrina viajaba
sin nuestras iniciales en el pico.
En que las campanillas y las enredaderas
morian sin balcones que escalar y estrellas.
La era
en que al hombro deun ave no había flor que apoyara la cabeza

Entonces, detrás de tu abanico, ·nuestra luna primera.

Rafael Alberti

---

DRIE HERINNERINGEN AAN DE HEMEL

Hommage aan Gustavo Adolfo Bécquer

PROLOOG

Verjaard waren de roos noch de aartsengel.
Alles, vroeger dan het blaten en het klagen.
Toen het licht nog niet wist
of de zee een jongen of een meisje zou zijn.
Toen de wind ervan droomde haren te kammen
en anjers van het vuur aan te steken, en wangen,
en het water van stilstaande lippen om te drinken.
Alles, vroeger dan het lichaam, de naam en de tijd.

Dan, ik herinner mij dat, eens, aan de hemel…

EERSTE HERINNERING

… een geknakte lelie … (G.A. Bécquer)

Ze wandelde zwemend naar denkende lelie,
naar vogel haast die weet dat zijn geboorte nadert.
Ze keek maar zag zich niet in een maan die een spiegel
maakte van haar droom
en in een sneeuwen stilte, die haar voeten verhief.
In een stilte plotseling opgedaagd.
Ze kwam vroeger dan de harp, de regen en de woorden.

Ze wist het niet.
Witte leerlinge van de lucht
trilde ze met de sterren, met de bloem en de bomen.
Haar stengel, haar groene gestalte.

Met mijn sterren
die, zich van niets bewust,
twee strandmeren in haar ogen groeven
en haar zo in twee zeeën verdronken.

En ik herinner mij…

Niets méér: zij is dood, weggaan.

TWEEDE HERINNERING

…geluid van kussen en het slaan van vleugels …(G. A. Bécquer)

Ook vroeger,
veel vroeger dan de opstand van de schaduwen
dan toen over de wereld brandende veren vielen
en een vogel door een lelie dood had kunnen zijn.
Vroeger, vroeger dan jij mij vroeg naar
het getal en de plaats van mijn lichaam.
Veel vroeger dan het lichaam.
Ten tijde van de ziel.
Toen jij op het ongekroonde voorhoofd van de hemel
de eerste dynastie van de droom inluidde.
Toen jij— in het niets keek je naar mij —
het eerste woord uitvond.

Dan, onze ontmoeting.

DERDE HERINNERING

… achter de waaier van veren en goud … ( G .A. Bécquer)

De hemelse walsen hadden de jasmijn en de sneeuw nog niet getrouwd,
en de sferen nog niet gedacht aan de mogelijke muziek van je haren,
en de koning had nog niet afgekondigd dat het viooltje in een boek zou worden begraven.

Nee.
In die tijd reisde de zwaluw
zonder onze initialen in zijn bek.
De klokjes en de slingerplanten
stierven zonder tegen balkons en sterren op te klimmen.
In die tijd
stond op de schouder van een vogel geen bloem om het hoofd te ondersteunen.

Dan, achter je waaier, onze eerste maan.

vertaling: Bart Vonck

uit: De mooiste van Rafael Alberti, samengebracht door Koen Stassijns en Ivo van Strijtem, vertaald door etc.  Tielt, Amsterdam 2000 (Lannoo/Atlas)

---

DIE BALLADE VOM JUDEN DER AUS DEM GRAU
INS BLAU GELANGT

Die graue Frühe steht barfuss im Hof
Und klopft beim ärmsten Fenster an.
Fährt aus dem Schlaf der arme Jud
Und zieht die grauen Kleider an.

Schultert den Bettelsack und nimmt
Den grauen Stecken in die Hand
Und lässt sich gehen mit gemächlichem Schritt
Mit der grauen Strasse selband.

Geht er und geht, und das Graue wird
Dichter und dichter, wie Blei so schwer.
Der arme graue Jude, wie traurig wird er,
Eine Träne schimmert im Auge rein.

Eine grosse Träne kollert still
Wangab in den grauen Bart hinein,
Nun erstrahlt des Juden grauer Bart
Von ihrem dünnen silbernen Schein.

Doch das Silber der Träne ist bald vorbei:
Es währt einen Augenblick oder zwei,
Steht der Jude unter dem grauen Bann
Und spricht ein Gebet mit lautem Bass:

«Herr der Welten! Lösche das Graue aus
Auf allen meinen Wegen! und lass
Mein Irren und Wandern durch die Welt
Licht sein von Stund an und aufgehellt»

Und nach dem Gebet wird der Weg ihm leicht.
Das Gebet, ein blauer Schmetterling,
Flattert vor ihm, ein Schimmer blau,
In der Landschaft von Grau in Grau.

Geht der arme Jude weiter und geht,
Und sieh, wo die Wege sich kreuzen, steht
Eine graue Schenke, und in der Tür
Eine blonde Frau im blauen Kleid.

Werden des Juden Augen durstig und gross,
Seine Augen schlürf en die Blaue aus,
Sagt die blaue Frau: «Helf Gott, Herr Jüd!
Ihr seid gewiss von den Wegen müd.

Kommt für eine Weile zu uns herein,
Wir haben Brot und haben Wein.»
Er öffnet die Tür mit müder Hand:
Eine Stube mit blau getünchter Wand.

lm Winkel sitzt der Hausherr, den Spross,
Den jüngsten, lauschend in seinem Schoss.
Er erzählt ihm vom blauen Königreich,
Umflossen von einem blauen Teich.

Es lauscht der Jud, und vom Blau übersprüht
Entschlummert er sanft, vom Gehen müd.
Spinnt der Traum einen Weg, und der Weg ist blau,
Und der Stecken ist blau und der Bettelsack blau.

Und der Vogel, der vorbeifliegt, ist blau,
Und das Feld und der Wald und der Fluss sind blau
Starrt der Schanker und starrt die Frau,
Wie aus dem Juden ausströmt das Blau

Und das Zimmer erfüllt und strömt hinaus
Und in Bläue einhüllt das ganze Haus.
Wer weint? Hörst du? Draussen weint
Die graue Strasse, und weint wie ein Kind: «

Warum liess der Jude mich allein
Draussen verlassen mit dem Wind?»
Weckt der Schenker den Juden: «Trinkt Euren Wein,
Draussen wartet die Strasse auf Euch!»

Lächelt der Jude im Traum: Er steht
Am Tor vor dem blauen Königreich,
Und er öffnet und sieht im Morgenstrahl
Die ersten drei blauen Städte im Tal.

Starrt der Schenker und starrt die Frau
Wie aus demJuden ausströmt das Blau’
Und das Zimmer erfüllt und strömt hinaus

Und in Bläue einhüllt das ganze Haus.

Und die Bläue wird Murmeln und Stammeln und Stern
Und Geflüster und Rausch und Gesang von ganz fern,
Wird Blatt und Zweig und Stam und Baum,
Wolke und Wald und Traum über Traum.

Und die Bläue wird Wolke, Fluss und Meer,
Geahntes Geheimnis und Allmacht hehr,
Wird Trott und Taumel und Ton und Freud!
Wird Freud über Freud und Ewigkeit.

Wird Flimmern und Schimmern und Strahl und Licht,
Wird Schatten und Gestalt und Gesicht.
Starrt der Schenker und starrt die Frau,
Wie aus dem Juden ausströmt das Blau

Und das Zimmer erfüllt und strömt hinaus
Und in Bläue einhüllt das ganze Haus
Und…

Itzik Manger

uit: Manger, Itzik, Der Prinz der jiddischen Ballade. Gedichte, Übertragen aus dem Jiddischen von Rose Ausländer, Alfred Margul-Sperber, Selma Meerbaum-Eisinger und Alfred Kittner. Herausgegeben und mit einem Essay von Helmut Braun, Aachen 2012, (Rimbaud), pag. 30-33

---

IL TEMPO È MUTO

Il tempo è muto fra canneti immoti…

Lungi d’approdi errava una canoa…
Stremato inerte il rematore … I cieli
Già decaduti a baratri di fumi…

Proteso invano all’orlo dei ricordi,
Cadere forse fu mercé…

non seppe

Ch’e la stessa illusione mondo e mente,
Che nel mistero delle proprie onde
Ogni terrena voce fa naufragio

Giuseppe Ungaretti

---

DE TIJD IS ZWIJGZAAM

De tijd is zwijgzaam in het onbewogen riet…

Ver van de aanlegplaats dwaalde een kano …
Krachteloos de roeier, uitgeput … De hemelen
Reeds weggevallen in de afgronden van nevel.. .

Vergeefs naar de zoom van de herinneringen reikend,
Vallen was wellicht een genade …

Hij wist niet

Dat wereld en geest een eendere illusie is,
Dat in de raadselachtigheid van het eigen zeilen
Elk aards roepen schipbreuk lijdt.

uit: De mooiste van Giuseppe Ungaretti, vertaald door Salvatore Cantore in een redactie van etc. Tielt, Amsterdam 2002 (Lannoo/Atlas)

---

De un momento a otro (1937)

NOCTURNO

Cuando tanto se suf re sin sueño y por la sangre
se escucha que transita solamente la rabia,
que en los tuétanos tiembla despabilado el odio
y en las medulas arde continua la venganza,
las palabras entonces no sirven: son palabras.

Balas. Balas.

Manifiestos, artículos, comentarios, discursos,
humaredas perdidas, neblinas estampadas,
¡qué dolor de papeles que ha de barrer el viento,
qué tristeza de tinta que ha de borrar el agua!

Balas. Balas.

Ahora sufro lo pobre, lo mezquino, lo triste,
lo desgraciado y muerto que tiene una garganta
cuando desde el abismo de su idioma quisiera
gritar lo que no puede por imposible, y calla.

Balas. Balas.

Siento esta noche heridas de muerte las palabras.

Rafael Alberti

---

Van het ene ogenblik op het andere ( 1937 )

NOCTURNE

Wanneer men zo vaak en veel slapeloos lijdt en in het bloed hoort men alleen maar woede stromen,
in hart en nieren trilt klaarwakker de haat
en in het ruggenmerg brandt aanhoudend de wraak,
dan dienen de woorden tot niets: het zijn woorden.

Kogels. Kogels.

Manifesten, artikelen, commentaren, redevoeringen,
vergeefse rookwolken, nevels met opdruk,
wat een papieren pijn moet de wind wegblazen,
wat een inkten verdriet moet het water wegspoelen!

Kogels. Kogels.

Nu lijd ik aan het arme~ het armetierige, het trieste,
het ongelukkige en gestorvene dat een keel heeft
wanneer het uit de afgrond van zijn taal zou willen
uitschreeuwen wat het niet kan want onmogelijk, en het zwijgt.

Kogels. Kogels.

Ik voel deze nacht de woorden dodelijk gewond.

vertaling: Bart vonck

uit: De mooiste van Rafael Alberti, samengebracht door Koen Stassijns en Ivo van Strijtem, vertaald door etc.  Tielt, Amsterdam 2000 (Lannoo/Atlas)

---

DECIMA MUERTE

a Ricardo de Alcázar

I

¡QUÉ prueba de la existencia
habrá mayor que la suerte
de estar viviendo sin verte
y muriendo en tu presencia!
Esta lúcida conciencia
de amar a lo nunca visto
y de esperar lo imprevisto;
este caer sin llegar
es la angustia de pensar
que puesto que muero existo.

II

Si en todas panes estás,
en el agua y en la tierra,
en el aire que me encierra
y en el incendio voraz;
y si a todas partes vas
conmigo en el pensamiento,
en el soplo de mi aliento
y en mi sangre confundida,
¿no serás, Muerte, en mi vida,
agua, fuego, polvo y viento?

III

Si tienes manos, que sean
de un tacto sutil y blando,
apenas sensible cuando
anestesiado me crean;
y que tus ojos me vean
sin mirarme, de tal suerte
que nada me desconcierte
ni tu vista ni tu roce,
para no sentir un goce
ni un dolor contigo, Muerte.

IV

Par caminos ignorados,
par hendiduras secretas,
por las misteriosas vetas
de troncos recién cortados,
te ven mis ojos cerrados
entrar en mi alcoba oscura
a convertir mi envoltura
opaca, febril, cambiante,
en materia de diamante
luminosa, eterna y pura.

V

No duermo para que al verte
llegar lenta y apagada,
para que al oír pausada
tu voz que silencios vierte,
para que al tocar la nada
que envuelve tu cuerpo yerto,
para que a tu olor desierto
pueda, sin sombra de sueño,
saber que de ti me adueño,
sentir que muero despierto.

VI

La aguja del instantero
recorrerá su cuadrante,
todo cabra en un instante
del espacio verdadero
que, ancho, profundo y señero,
será elástico a tu paso
de modo que el tiempo cierto
prolongará nuestro abrazo
y será posible, acaso,
vivir después de haber muerto.

VII

En el roce, en el contacto,
en la inefable delicia
de la suprema caricia
que desemboca en el acto,
hay un misterioso pacto
del espasmo delirante
en que un cielo alucinante
y un infierno de agonía
se funden cuando eres mía
y soy tuyo en un instante.

VIII

¡Hasta en la ausencia estas viva!
Porque te encuentro en el hueco
de una forma y en el eco
de una nota fugitiva;
porque en mi propia saliva
fundes tu sabor sombrío,
y a cambio de lo que es mío
me dejas sólo el temor
de hallar hasta en el sabor
la presencia del vacío.

IX

Si te llevo en mi prendida
y te acaricio y escondo;
si te alimento en el fondo
de mi más secreta herida;
si mi muerte te da vida
y goce mi frenesí,
(que será. Muerte, de ti
cuando al salir yo del mundo,
deshecho el nudo profundo,
tengas que salir de mí?

X

En vano amenazas, Muerte,
cerrar la boca a mi herida
y poner fin a mi vida
con una palabra inerte.
¡Que puedo pensar al verte,
si en mi angustia verdadera
tuve que violar la espera;
si en vista de tu tardanza
para llenar mi esperanza
no hay hora en que yo no muera!

Xavier Villaurrutia

---

DEZIME TOD

für Ricardo de Alcázar

I

WELCH größeren Beweis für das Dasein
kann es geben, als das Los
zu leben, ohne dich zu sehen,
und in deiner Gegenwart zu sterben!
Dieses hellsichtige Bewusstsein,
das nie Gesehene zu lieben
und das Unvorhergesehene zu erwarten;
dieses Fallen, ohne anzukommen,
ist die Angst zu denken,
daß, weil ich sterbe, ich lebe.

II

Wenn du überall da bist,
im Wasser und auf der Erde,
in der Luft, die mich umschließt,
und in der wütenden Feuersbrunst;
und wenn du in Gedanken
überall mit mir gehst,
im Hauch meines Atems
und in meinem wirren Blut,
bist du, Tod, dann in meinem Leben
nicht Wasser, Feuer, Staub und Wind?

Ill

Wenn du Hände hast, die feinsinnig
und sanft berühren und nur dann
kaum fühlbar sind
wenn sie mich in Narkose vermuten;
und daß deine Augen mich sehen,
ohne mich anzuschauen, so, daß
weder dein Blick noch deine Berührung,
einfach nichts, mich aus der Fassung bringt,
um weder Lust noch Schmerz
bei dir zu empfinden, Tod.

IV

Auf unbekannten Wegen,
durch geheime Klüfte,
durch geheimnisvolle Flöze
jüngst gefällter Baume
sehen meine geschlossenen Augen,
wie du meine dunkle Kammer betrittst
und meine undurchsichtige, fiebrige,
wechselhafte Hülle
in leuchtenden, ewigen und reinen
Diamantenstoff verwandelst.

V

Ich schlafe nicht, damit,
wenn ich dich langsam und gedampft nahen sehe,
wenn ich deine die Stille
ausstreuende, bedachtsame Stimme höre,
damit beim Berühren des Nichts,
das deinen erstarrten Körper umhüllt,
damit ich bei deinem verödeten Geruch
ohne den Schatten eines Traums
wissen kann, daß ich mich deiner bemächtige,
fühlen kann, daß ich wach sterbe.

VI

Der Zeiger der Sekunden
wird seinen Quadranten durchlaufen,
alles wird in einen Augenblick
des wahren Raums passen,
der Welt, tief und einzigartig
sich deinem Schritt anpassen wird,
so, daß die richtige Zeit
unsere Umarmung verlängern
und vielleicht das Leben ermöglichen wird,
nachdem man gestorben ist.

VII

Im Einanderstreifen, in der Berührung,
im unaussprechlichen Entzücken
der höchsten Liebkosung,
die im Akt mündet,
gibt es einen geheimnisvollen Pakt
der rauschhaften Zuckung,
in der ein betörender Himmel
und eine Hölle voll Todesschmerz
miteinander verschmelzen, wenn eine Sekunde lang
du mein bist und ich dein bin.

VIII

Sogar in der Abwesenheit bist du lebendig!
Denn ich begegne dir in der Höhlung
einer Form und im Echo
einer flüchtigen Note;
denn du verschmilzt deinen dunklen Geschmack
mit meinem eigenen Speichel,
und im Tausch gegen das, was mir gehört,
überlasst du mir nur die Furcht,
sogar im Geschmack
die Gegenwart der Leere zu finden.

IX

Wenn ich dich an mich geheftet trage
und dich liebkose und verstecke,
wenn ich dich in der Tiefe
meiner geheimsten Wunde nähre,
wenn mein Tod dir Leben schenkt
und meine Raserei Genuß,
was wird, Tod, aus dir,
wenn, sobald ich aus der Welt trete,
und der tiefe Knoten gelöst ist,
du aus mir heraustreten mußt?

X

Vergeblich drohst du, Tod,
den Mund meiner Wunde zu Schließen
und meinem Leben mit einem leblosen Wort
ein Ende zu setzen.
Was soll ich nur denken, sobald ich dich erschaue,
wenn ich in meiner wahren Bedrängnis, Not
das Warten überspannen mußte;
wenn in Anbetracht deines Säumens,
mein Hoffen zu erfüllen,
keine Stunde vergeht, in der ich nicht sterbe!

Xavier Villaurrutia

Übertragen von Curt Meyer-Clason

Villaurrutia, Xavier, Sehnsucht nach dem Tod. Nostalgia de la muerte. Sämtliche Dichtungen spanisch / deutsch. Übertragen von Curt Meyer-Clason, Aachen 2007 (Rimbaud)

---

WOORDEN, ONTWAAK!

Nu ik zo zuiver thuis ben met mijzelf
zie ik de bodem van mijn zelfbesef.
Tijd en vertrek verdwijnen in
een ongevormd begin.
Woorden, ontwaak, ik ben uw naam,
ik ben uw enige bestaan.
Ik zie mij ongeboren aan.
o kern, hoe ben ik u nabij,
alleen de dood is tussen u en mij.

Gerrit Achterberg

uit: Achterberg, Gerrit, Verzamelde gedichten Amsterdam 1994 (Querido)

---

LIEBE

Schlanke Hirsche auf verschneiten Bergen,
ihr silbernes Geweih fängt den Mond,
und der Mond ist gut zu ihnen.

Meine Mutter hütet sie. Folgt ihnen auf dem Fuss.
Die Wölfe im Wald sollen nichts wittern,
verwischt sie die Spuren im Schnee.

Meine Mutter ist schon seit Jahren tot,
nur ihre Liebe geht im Raum umher
mit off enen Armen für den Wind.

Sie wiegt die Unruhe der Strassen ein,
beschwört das » gute Auge « für die kleinen Hasen
und das geringste Würmchen ruft sie » Kind«.

Die Liebe lässt sie im Grab nicht ruhn.

Da öffnet sie das Gebetbuch vor den Sternen
und spricht und spricht, auf daB Gott sie erhöre.

In meinem Traum leuchten ihre Tränen.

Itzik Manger

uit: Efrat Gal-Ed, Niemandssprache. Itzik Manger – ein europäischer Dichter, Berlin 2016, (Jüdischer Verlag im Suhrkamp Verlag), p. 361

---

MUERTE EN EL FRIO

CUANDO he perdido toda fe en el milagro,
cuando ya la esperanza dejó caer la última nota
y resuena un silencio sin fin, cóncavo y duro;

cuando el cielo de invierno no es más que la ceniza
de algo que ardió hace muchos, muchos siglos;
cuando me encuentro tan solo, tan solo,
que me busco en mi cuarto
cómo se busca, a veces, un objeto perdido,
una carta estrujada, en los rincones;

cuando cierro los ojos pensando inútilmente
que así estaré más lejos
de aquí, de mí, de todo
aquello que me acusa de no ser más que un muerto,

siento que estoy en el infierno frío,
en el invierno eterno
que congela la sangre en las arterias,
que seca las palabras amarillas,
que paraliza el sueño,
que pone una mordaza de hielo a nuestra boca
y dibuja las cosas con una línea dura.

Siento que estoy viviendo aquí mi muerte,
mi sola muerte presente,
mi muerte que no puedo compartir ni llorar,
mi muerte de que no me consolaré jamás.

Y comprendo de una vez para nunca
el clima del silencio
donde se nutre y perfecciona la muerte.
Y también la eficacia del frío
que preserva y purifica sin consumir como el fuego.

Y en el silencio escucho dentro de mí el trabajo
de un minucioso ejército de obreros que golpean
con diminutos martillos mi linfa y mi carne estremecidas;

siento cómo se besan
y juntan para siempre sus orillas
las islas que flotaban en mi cuerpo;

cómo el agua y la sangre
son otra vez la misma agua marina,
y cómo se hiela primero
y luego se vuelve cristal
y luego duro mármol,
hasta inmovilizarme en el tiempo más angustioso y lento,
con la vida secreta, muda e imperceptible
del mineral, del tronco, de la estatua.

Xavier Villaurrutia

---

TOD IN DER KALTE

WENN ich allen Glauben an das Wunder verloren habe,
wenn die Hoffnung bereits die letzte Note fallen ließ,
und endlose, gewölbte und harte Stille widerhallt;

wenn der Winterhimmel nur noch die Asche
von etwas ist, was vor vielen, vielen Jahrhunderten verbrannte;
wenn ich mich so allein vorfinde, so allein,
daß ich mich in meinem Zimmer suche,
wie man manchmal einen verlorenen Gegenstand sucht,
einen zerknüllten Brief in den Winkeln;

wenn ich die Augen schließe und dabei nutzlos denke,
daß ich so weiter weg bin
van hier, von mir, von all
dem, was mir vorwirft, nicht mehr zu sein als ein Toter,

fühle ich, daß ich in der kalten Holle bin,
im ewigen Winter,
der das Blut in den Adern gefriert,
der die gelben Worte austrocknet,
der den Traum lahmt,
der unseren Mund mit einem Eisknebel verriegelt
und die Dinge hartlinig zeichnet.

Ich fühle, daß ich hier meinen Tod erlebe,
meinen einzigen gegenwärtigen Tod,
meinen Tod, den ich weder teilen noch beweinen kann,
meinen Tod, über den ich mich nie trösten werde.

Ich begreife jetzt und allezeit
das Klima der Stille,
von dem sich der Tod nährt und vervollkommnet.
Und zugleich die Wirksamkeit der Kälte,
die bewahrt und reinigt, ohne wie das Feuer zu verzehren.

Und in der Stille höre ich in mir das Werk
eines gewissenhaften Heeres von Arbeitern, die meine
Lymphe und mein zitterndes Fleisch mit winzigen Hämmern bearbeiten;

ich fühle, wie die Inseln,
die in meinem Körper schwammen, sich küssen
und ihre Ufer für immer vereinigen;

wie Wasser und Blut
von neuem dasselbe Meerwasser ist
und wie es zuerst gefriert
und gleich darauf Kristall
und gleich darauf harter Marmor wird,
bis ich auf angstvollste und langsamste Art erstarre
im geheimen, stummen und unmerklichen Leben
des Minerals, des Baumstamms, des Standbilds.

Übertragen von Curt Meyer-Clason

Villaurrutia, Xavier, Sehnsucht nach dem Tod. Nostalgia de la muerte. Sämtliche Dichtungen spanisch / deutsch. Übertragen von Curt Meyer-Clason, Aachen 2007 (Rimbaud)

---

LIED VOM LANGSAMEN TOD

jede angst vor diesem MUSS
jeder unterdrückte mut
& im hirn das bisschen ruß

• ach sei auf der hut
  bedeutet ohnmacht allemal

jedes sich finden darin
immer nur opfer zu sein
jedes zugehaltene ohr

• mein lieb sieh dich vor
  Ich fürchte um dich

jedes nicht weinen, nicht schrein
(fast jede demut – sowieso)
Jedes gefühl einsam zu sein

• Ich weiß, das klingt roh
  Bedeutet ein kleines sterben zu zweien

Frank-Wolf Matthies

uit: Frank-Wolf Matthies, Morgen. Gedichte und Prosa, Reinbek bei Hamburg 1979, (Rowohlt Taschenbuch Verlag GmbH.)

---

MEER IN DINGEN DAN IN MENSEN

Omdat de dood in mensen huist
de buitenkant van dingen is
kan ik alleen in dingen leven zien

Hun stug en tegendraads bestaan
hun onverminderd staren in het zicht
van de mij toegemeten jaren

Daarom zie ik meer in dingen dan in mensen
die ene mens die in mij groeit
in richting en in zwijgen naar hen toe

Bernlef

uit: Bernlef, Voorgoed. Gedichten 1960-2010. Een keuze, Amsterdam 2012 (Em. Querido’s Uitgeverij BV)

---

ZURÜCKWANDERN in die
Stille des Todes.

Vielleicht lösen wir uns dort
auf in noch ungeborenes Hoffen.

Gegensätze werden dann sein:
Ruhlosigkeit, Sprachlosigkeit, Helligkeit.

Während alles aus weissem Kalk den
Berg umkreisen wird,
werde ich mich zurückziehen
in die Abgeschiedenheit der Gefühle.

Die Nachtgedanken werden in der Blindheit,
die wortlos in uns klafft,
gelöscht werden.

Meine, Steinzeitstimme
wird dort sicher verlorengehen.

Gustav Janus

Aus: Krog je zdaj moje okno / Der Kreis ist jetzt mein Fenster
Salzburg & Wien: Residenz Verlag , 1998, pag. 85
Übertragung ins Deutsche von Peter Handke

---

TERUGLOPEN in de
stilte van de dood.

Misschien zullen we daar oplossen
in nog ongeboren hopen.

Tegenpolen zullen dan zijn:
Rusteloosheid, sprakeloosheid, helderheid.

Terwijl alles uit witte kalk
de berg zal omcirkelen,
zal ik me terugtrekken
in de afzondering van de gevoelens.

De nachtgedachten zullen in de blindheid,
die woordeloos in ons schuilt,
gedoofd worden.

Mijn stenentijdperkstem
zal daar zeker verloren gaan.

(vertaling J.Hacking)

---

STILTE

Ik boor,
Ik graaf

Ik boor
In de stilte

Of beter gezegd:
In stilte

Die ik maak
In mezelf.

En ik boor, ik graaf
Naar nog meer stilte,

Naar de grote,
Totale stilte van mijn leven

Waar zijn wereld, hoop ik,
Mij iets van mezelf zal openbaren.

Samuel Beckett 

uit: Amnesty International, Het museum van de poëzie. Stilte. 133 werelddichters, Amersfoort 2015, (Bekking & Blitz)

---

EL ÁNGEL DEL MISTERIO

Un sueño sin faroles y una humedad de olvidos,
pisados por un nombre y una sombra.
No sé si por un nombre o muchos nombres,
si por una sombra o muchas sombras.
Reveládmelo.
Sé que habitan los pozos frías voces,
que son de un solo cuerpo o muchos cuerpos,
de un alma sola o muchas almas.
No sé.
Decídmelo.
Que un caballo sin nadie va estampando
a su amazona antigua por los muros.
Que en las almenas grita, muerto, alguien
que yo toqué, dormido, en un espejo,
que yo, mudo, le dije…
No sé.
Explicádmelo.

Rafael Alberti

---

DE ENGEL VAN HET MYSTERIE

Een droom zonder lichten en een klamheid van vergetelheid,
vertrapt door een naam en een schaduw.
Ik weet niet of het door één naam of door vele is.
Of het door één schaduw of door vele is.
Onthul het mij.

Ik weet dat in de putten kille stemmen wonen,
die toebehoren aan één lichaam of aan vele,
aan één ziel of aan vele.
Ik weet het niet.
Zeg het mij.

Dat een paard zonder ruiter zijn antieke
amazone op de muren afstempelt.
Dat op de torentinnen iemand roept, een dode,
die ik, slapend, in een spiegel heb aangeraakt,
tot wie ik, zonder stem, heb gesproken.
Ik weet het niet.
Leg het mij uit.

uit: Alberti, Rafael, Gedichten. De zee, de engelen, de ballingschap. Vertaald en samengesteld door Willy Spillebeen, 1989 (de Prom)

---

ESTANCIAS NOCTURNAS

SONÁMBULO, dormido y despierto a la vez,
en silencio recorro la ciudad sumergida.
¡Y dudo! Y no me atrevo a preguntarme si es
el despertar de un sueño o es un sueño mi vida.

EN LA noche resuena, como en un mundo hueco,
el mido de mis pasos prolongados, distantes.
Siento miedo de que no sea sino el eco
de otros pasos ajenos, que pasaron mucho antes.

MIEDO de no ser nada más que un jirón del sueño
de alguien – ¿de Dios?- que sueña en este mundo amargo.
Miedo de que despierte ese alguien -¿Dios?-, el dueño
de un sueño cada vez más profundo y más largo.

ESTRELLA que te asomas, temblorosa y despierta,
tímida aparición en el cielo impasible,
tú, como yo -hace siglos-, estás helada y muerta,
mas por tu propia luz sigues siendo visible.

¡SERé polvo en el polvo y olvido en el olvido!
Pero alguien, en la angustia de una noche vacía,
sin saberlo él, ni yo, alguien que no ha nacido
dirá con mis palabras su nocturna agonía.

Xavier Villaurrutia

---

NÄCHTLICHE AUFENTHALTE

SCHLAFWANDLERISCH, schlafend und zugleich wach,
wandere ich stillschweigend durch die versunkene Stadt.
Und ich Zweifel! Und ich wage nicht, mich zu fragen, ob mein Leben
das Erwachen aus einem Traum oder ob es ein Traum ist.

IN DER Nacht hallt wie in einer hohlen Welt
das Geräusch meiner gedehnten, fernen Schritte wider.
Ich fühle Angst, es konnte nur das Echo
anderer fremder Schritte sein, die lange vorher vorbeigegangen sind.

ANGST, nicht mehr zu sein als ein Fetzen Traum
van irgendjemandem – van Gott? – der in dieser bitteren Welt träumt.
Angst, dieser jemand – Gott? – möchte erwachen, der Eigentümer
eines jedesmal tieferen und längeren Traums.

STERN, der du zitternd und wach aufgehst,
schüchterne Erscheinung im gleichmutigen Himmel,
du bist wie ich – seit Jahrhunderten – eiskalt und tot,
aber durch dem eigenes Licht bist du nach wie vor sichtbar.

ICH VERDE Staub im Staube sein und Vergessen im Vergessen!
Doch jemand wird in der Angst einer leeren Nacht,
ohne daß er, ich oder ein nicht Geborener es weiß,
mit meinen Worten seine nächtliche Todesangst aussprechen.

Übertragen von Curt Meyer-Clason

Villaurrutia, Xavier, Sehnsucht nach dem Tod. Nostalgia de la muerte. Sämtliche Dichtungen spanisch / deutsch. Übertragen von Curt Meyer-Clason, Aachen 2007 (Rimbaud)

---

GEKNIELD

Ik ging naar de hemel kijken.
Het was een sterrenloze nacht,
schaduwtreden liepen door de lucht omhoog.
Alles was donker,
de stilte was van steen en riep me.
Ik liep erheen,
opende haar muren
en vond mijzelf in het licht geknield.

Claribel Alegría (Nicaragua 1924)

uit: Amnesty International, Het museum van de poëzie. Stilte. 133 werelddichters, Amersfoort 2015, (Bekking & Blitz)

---

ALS ICH SASS
auf dem Strand,
ah, Melancholie…
rudert im Kahn
ein Mann her zu mir.

Steigt nicht aus,
sagt: Ich
bin gestorben
vor langer Zeit.

Gestorben bin ich,
aber fahre,
fahre in der Zuversicht.

Komm mit
aufs Meer!

Ernst Meister

uit: Ernst Meister, Gedichte. Ausgewählt von Peter Handke, Berlijn 2011 (Suhrkamp)

---

NOSTALGIA DE LA NIEVE

¡CAE LA noche sobre la nieve!

Todos hemos pensado alguna vez
o alguien -yo mismo- lo piensa ahora
por quienes no saben que un día lo pensaron ya,
que las sombras que forman la noche de todos los días
caen silenciosas, furtivas, escondiéndose
detrás de sí mismas, del cielo:
copos de sombra.
Porque la sombra es la nieve oscura,
la impensable callada nieve negra.

¡Cae la nieve sobre la noche!

¡Qué luz de atardecer increíble,
hecha del polvo más fino
llena de misteriosa tibieza,
anuncia la aparición de la nieve!
Luego, par hilos invisibles
y sueltos en el aire como una cabellera,
descienden
copos de pluma, copos de espuma.

Y algo de dulce sueño,
de sueno sin angustia,
infantil, tierno, leve
goce no recordado

tiene la milagrosa
forma en que por la noche
caen las silenciosas
sombras blancas de nieve.

Xavier Villaurrutia

---

SEHNSUCHT NACH DEM SCHNEE

DIE NACHT fällt auf den Schnee!

Wir alle haben einmal gedacht
oder jemand – ich selbst – denkt es jetzt
für die, welche nicht wissen, daß sie eines Tages es schon gedacht haben,
daß die Schatten, welche die Nacht aller Tage bilden,
still vom Himmel sinken, heimlich
und sich hinter sich selbst versteckend:
Flocken aus Schatten.
Denn der Schatten ist der dunkle Schnee,
der undenkbare, stumme, schwarze Schnee.

Der Schnee fällt auf die Nacht!

Welch’ unglaubliches Abendlicht,
geschaffen aus dem feinsten Staub,
voll geheimnisvoller Behaglichkeit,
verkündet das Erscheinen des Schnees!
Sodann, an unsichtbaren und wie Haar durch die
Luft schwebenden Fäden
sinken
Flocken aus Federn, Flocken aus Schaum.

Und etwas von einem süßen Traum,
von einem angstlosen Traum,
einem kindlichen, zarten, leichten,
nicht erinnerten Genuß
hat die wundersame
Form, in der nachts
die schweigsamen,
weißen Schatten aus Schnee fallen.

Übertragen von Curt Meyer-Clason

Villaurrutia, Xavier, Sehnsucht nach dem Tod. Nostalgia de la muerte. Sämtliche Dichtungen spanisch / deutsch. Übertragen von Curt Meyer-Clason, Aachen 2007 (Rimbaud)

---

DE STILTE 

Luister, mijn zoon, naar de stilte.
Het is een golvende stilte,
een stilte
waarin echo’s en valleien glijden
en die voorhoofden buigen doet
naar de grond.

Federico García Lorca (Spanje 1898-1936)

uit: Amnesty International, Het museum van de poëzie. Stilte. 133 werelddichters, Amersfoort 2015, (Bekking & Blitz)

---

WANNEER STILTE groot genoeg is
veranderen wij in anderen, 
zijn wij witter dan zwart, 
zijn wij licht genoeg,
spreken wij wel van liefde,
maar zijn onze stemmen harder
noch zachter,  vragen niet de dood
waar hij of zij voor staat,
kunnen wij niet kennen
dan wat wij altijd zijn geweest:
electrische engelen,
adem, vuur en geest.

Hans Andreus

uit: Andreus, Hans, Verzamelde gedichten, 2001 (Bert Bakker)

---

MEIN grenzenloses Ich
am Sonnensaum der Gefühle
ist meine Aussenwelt

Skizze meines Lebens,
lesbar an der Bruchstelle der Berührung
mit der Erde und als Spur
in den Gedanken gefangen, hat sich
erweitert hin zur. Erneuerung
der alltäglichen Rückkehr.

Wachheit ist jetzt spürbar.

Die Todesordnung ist so
der Zeit entglitten, denn
die Lebendigkeit deines Blicks hat
meinen Raum erweitert
über meine Daseinsgrenze hinaus.

Der Kreis ist jetzt mein Fenster.

Gustav Janus

Aus: Krog je zdaj moje okno / Der Kreis ist jetzt mein Fenster
Salzburg & Wien: Residenz Verlag , 1998. pag. 31
Übertragung ins Deutsche von Peter Handke

---

DÍAS DE OTOÑO
Hoy almorzaré solo
Y por la noche me dormiré
Mirando el cielo raso de mi cuarto
Solo
Pues así lo ha querido el destino
Así lo ha deseado la suerte de estos días
Y luego partiré callado
Al día siguiente
Ya por la tarde
A una reunión
Donde celebraremos la muerte
Y en parte la vida
El amor y la paz
Entre el cielo y la tierra
Y sin embargo
Hay algo que no entiendo
Por qué encuentro tal melancólica felicidad
En el silencio solitario
Que ha venido a buscarme
Este día de otoño.

Luis Cruz-Villalobos

---

HERFSTDAGEN
Vandaag zal ik alleen lunchen
En ’s avonds zal ik inslapen
Starend naar het vlakke plafond van mijn kamer
Alleen
Want zo heeft het lot het bestemd
Zo heeft het toeval van deze dagen het gewenst
En daarna zal ik zwijgend vertrekken
Naar de volgende dag
In de namiddag
Naar een bijeenkomst
Waar we de dood zullen vieren
En gedeeltelijk het leven
De liefde en de vrede
Tussen de hemel en de aarde
En toch
Is er iets wat ik niet begrijp
Waarom ervaar ik zo’n melancholisch geluk
In de eenzame stilte
Die mij is komen opzoeken
Deze dag in de herfst.

vertaling Germain Droogenbroodt

uit: Luis Cruz-Villalobos, Kleine Nederlandse Bloemlezing / Pequeña Antología Neerlandesa. Newold Books, 2023 – Poetry Collection – Binarii Orbis – vertaling Germain Droogenbroodt

---

HOE HELDER WAS

Hoe helder was voor kort nog mijn heelal.
Hoorde ik een bergbeek in de verte klaatren
Dan werd mijn ziel welluidend als die waatren
En als kristal dat klinkt tegen kristal.

Ik was met bloem en vogel enerlei;
Ik ruiste eender als de hoge bomen
En in hun harpgezangen opgenomen
Bezong ik hen en zij bezongen mij.

Hoe ben ik toen, o moedertje Natuur,
Uw schoot, die ’t alles samenhield, ontvallen?
Heb ik gezondigd, ik, uw creatuur?
Want alles lijdt en is in barensnood
En uwe kinderen bij duizendtallen
Vinden in mij en ik in hen de dood.

Bertus Aafjes

uit: Bertus Aafjes, Het koningsgraf. Honderd en een sonetten, Amsterdam (1948) 1965, (Meulenhoff)

---

LAS MAGNOLIAS me contaron
Que su vida era corta y veloz
Y que no tuviese miedo
De la muerte y su explosión
Pues ellas anhelaban
Verse estallar en el pasto
Después de la lluvia
Como homenaje al cielo
Disfrazadas de estrellas.

Luis Cruz-Villalobos

---

DE MAGNOLIA’S vertelden me
Dat hun leven kort en snel was
En dat ik niet bang hoefde te zijn
Voor de dood en zijn explosie
Want zij verlangden ernaar
Om zich na de regen
Te zien barsten in het gras
Als een eerbetoon aan de hemel
Als sterren vermomd.

vertaling Germain Droogenbroodt

uit: Luis Cruz-Villalobos, Kleine Nederlandse Bloemlezing / Pequeña Antología Neerlandesa. Newold Books, 2023 – Poetry Collection – Binarii Orbis – vertaling Germain Droogenbroodt

---

EL ÁNGEL CENICIENTO

   Precipitadas las luces  
por los derrumbos del cielo,  
en la barca de las nieblas 
bajaste tú, Ceniciento. 
  
Para romper cadenas 
y enfrentar a la tierra contra el viento. 

   Iracundo, ciego. 

   Para romper cadenas 
y enfrentar a los mares contra el fuego. 

   Dando bandazos el mundo, 
por la nada rodó, muerto.  
No se enteraron los hombres. 
Sólo tú y yo, Ceniciento.


Rafael Alberti

---

DE ENGEL VAN AS

Nadat het licht was neergestort
door de afgronden van de hemel,
in het bootje van de nevel,
daalde jij neer, Asengel.

Om kettingen te breken
en de aarde op te stoken tegen de wind.

Uitzinnig, blind.

Om kettingen te breken
en de zeeën op te stoken tegen het vuur .

De wereld, hotsebotsend,
rolde, dood, door het niets.
De mensen hebben het niet vernomen.
Alleen jij en ik, Asengel.

uit: Alberti, Rafael, Gedichten. De zee, de engelen, de ballingschap. Vertaald en samengesteld door Willy Spillebeen, 1989 (de Prom)

---

CEMENTERIO EN LA NIEVE

A NADA puede compararse un cementerio en la nieve.
¿Qué nombre dar a la blancura sobre lo blanco?
El cielo ha dejado caer insensibles piedras de nieve
sobre las tumbas,
y ya no queda sino la nieve sobre la nieve
como la mano sobre sí misma eternamente posada.

Los pájaros prefieren atravesar el cielo,
herir los invisibles corredores del aire
para dejar sola la nieve,
que es como dejarla intacta,
que es como dejarla nieve.

Porque no basta decir que un cementerio en la nieve
es como un sueño sin sueños
ni como unos ojos en blanco.

Si algo tiene de un cuerpo insensible y dormido,
de la caída de un silencio sobre otro
y de la blanca persistencia del olvido,
¡a nada puede compararse un cementerio en la nieve!

Porque la nieve es sobre todo silenciosa,
más silenciosa aun sobre las losas exangües:
labios que ya no pueden decir una palabra

Xavier Villaurrutia

---

FRIEDHOF IM SCHNEE

MIT NICHTS läßt sich ein Friedhof im Schnee vergleichen.
Welchen Namen soll man der Weiße auf dem Weißen geben?
Der Himmel hat gefühllose Steine aus Schnee
auf die Graber fallen lassen,
und schon bleibt nur noch der Schnee auf dem Schnee
wie die auf sich selbst ewig ruhende Hand.

Die Vögel ziehen lieber durch den Himmel,
verletzen lieber die unsichtbaren Gänge der Luft,
um den Schnee allein zu lassen,
somit, ihn unversehrt zu lassen,
somit, ihn Schnee zu lassen.

Denn es genügt nicht zu sagen, ein Friedhof im Schnee
sei wie ein Traum ohne Traum
oder wie ein Augenpaar in Weiß.

Wenn er etwas von einem gefühllosen und schlafenden Körper hat,
vom Fall einer Stille auf eine andere
und vom weißen Beharren des Vergessens,
läßt sich ein Friedhof im Schnee mit nichts vergleichen!

Denn der Schnee ist vor allem schweigsam,
schweigsamer noch auf den blutleeren Steinplatten:
Lippen, die kein Wort mehr sagen können.

Übertragen von Curt Meyer-Clason

Villaurrutia, Xavier, Sehnsucht nach dem Tod. Nostalgia de la muerte. Sämtliche Dichtungen spanisch / deutsch. Übertragen von Curt Meyer-Clason, Aachen 2007 (Rimbaud)

---

RESPIRAR EN CUATRO TIEMPOS

Hemos de respirar en cuatro tiempos
Como cuatro son las estaciones

Entra el aire en primavera
Se detiene dentro en verano
Sale el aire en otoño
Y quedamos vaciados en invierno
Para luego repetir el ciclo
Como un deambular
Desde la resurrección a la muerte
Del vaciamiento a la plenitud
De la inspiración a la exhalación
Del silencio del vacío
Al silencio de la saciedad
O de la dicha del todo
A la dicha de la nada

Cada estación de nuestro pecho
Tiene su tiempo y lugar
En este peregrinar sosegado
Que es la vida consciente

Como cuatro son las estaciones
Hemos de respirar en cuatro tiempos.

Luis Cruz-Villalobos

---

ADEMEN IN VIER TIJDEN

We moeten ademen in vier tijden
Zoals er vier seizoenen zijn

De lucht komt binnen in de lente
Blijft staan in de zomer
Gaat weg in de herfst
Laat ons leeg achter in de winter
Om daarna de cyclus te herhalen
Zoals een zwerftocht
Vanaf de opstanding tot de dood
Van ledigheid tot volheid
Van inspiratie tot exhalatie
Van de stilte van de leegte
Naar de stilte van de verzadiging
Of van het volkomen geluk
Naar het geluk van het niets

Elk seizoen van onze borst
Heeft zijn tijd en zijn plaats
In deze stille pelgrimstocht
Die bewust leven is

Zoals er vier seizoenen zijn
Moeten we in vier tijden ademen.

vertaling Germain Droogenbroodt

uit: Luis Cruz-Villalobos, Kleine Nederlandse Bloemlezing / Pequeña Antología Neerlandesa. Newold Books, 2023 – Poetry Collection – Binarii Orbis – vertaling Germain Droogenbroodt

---

SUMMA THEOLOGICA

La niñez es la prueba
de la existencia de Dios

La vejez es la prueba
de su inexistencia

La muerte mira nomás
y no dice nada

Óscar Hahn

---

SUMMA THEOLOGICA

Die Kindheit ist der Beweis
der Existenz Gottes

Das Alter ist der Beweis
seiner Inexistenz

Der Tod schaut nur
und sagt nichts

uit: Óscar Hahn, Regenpassagier. El pasajero de la lluvia. Gedichte, Aachen 2013 (Rimbaud), übersetzt von Walter Eckel

---

GALOPE

Las tierras, las tierras, las tierras de España, 
las grandes, las solas, desiertas llanuras. 
Galopa, caballo cuatralbo, 
jinete del pueblo, 
al sol y a la luna.

¡A galopar, 
a galopar, 
hasta enterrarlos en el mar!

A corazón suenan, resuenan, resuenan 
las tierras de España, en las herraduras. 
Galopa, jinete del pueblo, 
caballo cuatralbo, 
caballo de espuma.

¡A galopar, 
a galopar, 
hasta enterrarlos en el mar!

Nadie, nadie, nadie, que enfrente no hay nadie; 
que es nadie la muerte si va en tu montura. 
Galopa, caballo cuatralbo, 
jinete del pueblo, 
que la tierra es tuya.

¡A galopar, 
a galopar, 
hasta enterrarlos en el mar!

Rafael Alberti

---

DRAVEN

De landen, de landen, de landen van Spanje,
de grote, verlaten, eenzame vlakten.
Draaf maar, paard met witte voeten,
ruiter van het volk,
onder de zon en de maan.

Draven,
draven,
tot je ze in zee zult begraven!

Als een hart bonzen, bonzen en bonzen
de landen van Spanje in de hoefijzers.
Draaf maar, ruiter van het volk,
paard met witte voeten,
paard van schuim.

Draven,
draven,
tot je ze in zee zult begraven !

Niemand, niemand, tegenover jou niemand;
want de dood is niemand als hij op je paard rijdt.
Draaf maar, paard met witte voeten,
ruiter van het volk,
want het land is van jou.

Draven,
draven,
tot je ze in zee zult begraven!

uit: Alberti, Rafael, Gedichten. De zee, de engelen, de ballingschap. Vertaald en samengesteld door Willy Spillebeen, 1989 (de Prom)

---

NOCTURNO DE LA ALCOBA

LA MUERTE toma siempre la forma de la alcoba
que nos contiene.

Es cóncava y oscura y tibia y silenciosa,
se pliega en las cortinas en que anida la sombra,
es dura en el espejo y tensa y congelada,
profunda en las almohadas y, en las sábanas, blanca.

Los dos sabemos que la muerte toma
la forma de la alcoba, y que en la alcoba
es el espacio frío que levanta
entre los dos un muro, un cristal, un silencio.

Entonces sólo yo sé que la muerte
es el hueco que dejas en el lecho
cuando de pronto y sin razón alguna
te incorporas o te pones de pie.

Y es el ruido de hojas calcinadas
que hacen tus pies desnudos al hundirse en la alfombra.

Y es el sudor que moja nuestros muslos
que se abrazan y luchan y que, luego, se rinden.

Y es la frase que dejas caer, interrumpida.
Y la pregunta mía que no oyes,
que no comprendes o que no respondes.

Y el silencio que cae y te sepulta
cuando velo tu sueño y lo interrogo.

Y solo, sólo yo sé que la muerte
es tu palabra trunca, tus gemidos ajenos
y tus involuntarios movimientos oscuros
cuando en el sueño luchas con el ángel del sueño.

La muerte es todo esto y más que nos circunda,
y nos une y separa alternativamente,
que nos deja confuses, atónitos, suspensos,
con una herida que no mana sangre.

Entonces, sólo entonces, los dos solos, sabemos
que no el amor sino la oscura muerte
nos precipita a vernos cara a cara a los ojos,
y a unirnos y a estrecharnos, más que solos y
náufragos,
todavía más, y cada vez más, todavía.

Xavier Villaurrutia

---

NOKTURNE DES ALKOVENS

DER TOD nimmt stets die Form des Alkovens an,
der uns enthält.

Er ist gewölbt und dunkel und behaglich und still,
er faltet sich in die Vorhänge, in denen das Halbdunkel nistet,
er ist hart im Spiegel und prall und vereist,
tief in den Kissen und in den Leintüchern weiß.

Wir beide wissen, daß der Tod die Form des Alkovens
annimmt und dass er im Alkoven
der kalte Raum ist, der zwischen beiden eine Mauer
bildet, einen Kristall, ein Schweigen.

Erst dann weiß ich, daß der Tod
der Hohlraum ist, den du im Bett hinterlässt,
wenn du dich plötzlich und völlig grundlos
aufrichtest oder aufstehst.

Und er ist das Geräusch ausgeglühter Blatter,
die deine nackten Füße machen, wenn sie im Teppich versinken.

Und er ist der Schweiß, der unsere Schenkel nässt,
die sich umarmen und kämpfen und sich gleich darauf ergeben.

Und er ist der Satz, den du abgehackt fallen lässt.
Und meine Frage, die du nicht Horst,
die du nicht verstehst oder nicht beantwortest.

Und die Stille, die sinkt und dich begrabt,
während ich deinen Schlaf bewache und ihn befrage.

Und allein, allein nur ich weiß, daß der Tod
dein verstümmeltes Wort ist, deine fremden Seufzer
und deine unfreiwilligen dunklen Bewegungen,
wenn du im Traum mit dem Engel des Traums kämpfst.

Der Tod ist all’ das und mehr, was uns umgibt,
und uns vereint und abwechselnd trennt,
was uns wirr macht, bestürzt, stutzig,
mit einer Wunde, aus der kein Blut rinnt.

Dann, erst dann, wissen wir beide allein,
daß nicht die Liebe, sondern der dunkle Tod
uns dazu treibt, einander unvermittelt in die Augen zu sehen,
und uns zu vereinen und uns zu umarmen mehr als Einsame und
Schiffbrüchige,
ja, noch mehr, und jedes Mal immer noch mehr.

Übertragen von Curt Meyer-Clason

Villaurrutia, Xavier, Sehnsucht nach dem Tod. Nostalgia de la muerte. Sämtliche Dichtungen spanisch / deutsch. Übertragen von Curt Meyer-Clason, Aachen 2007 (Rimbaud)

---

COMPACTGEDROOMD,
ademwit staan we
aan de sneeuwpoort.

Een staarboze erratische heilige
citeert uit het verschrevene
wat de staf over ons breekt.

We gaan trappen op en af
van onsterfelijkheid tot stof.

Jacques Hamelink

---

AUF DAS ENDE ZU SEHN
ach, sehende Torheit!
Den Leichnam nämlich, den
fasst du nicht.

Schnee.
Der ist schön, und es
geht auch der Winter
vorbei, aber
Niewiederkehr, die kehren
Sonne und Sonnen
nicht um; es ist
das Feuer herausgegangen aus
dem grünen Blut – grau
grau die über den Toten
die Gezeiten!

Es ist faul,
Götter zu denken und Gott
(dass die nicht stürben),
da die Wahrheit
der Himmel ist:
die Hohle, beraubend auch
die Liebe des Atems.

Von ihr allerdings
hat man gehört
auf Erden, van ihr,
die mehr ist als Schlaf,
der da herrscht.

Ernst Meister

uit: Ernst Meister, Gedichte. Ausgewählt von Peter Handke, Berlijn 2011 (Suhrkamp)

---

DIE MAUER meiner Kindheit
ist eingestürzt.

Jetzt wohne ich in der gläsernen Zelle.

An den Wänden die offenen Augen
der täglichen Gesichter,
im Spiegel mein Bilderbuch.

Durchsichtig auch
das Verborgene in mir.
Schattenfrei sogar
die Weite der begrenzten Zeit.

Kein Nest mehr ist mir mein Kleid,
aufgetrennt selbst das Himmelsgesetz,
und nichtig auch
der Windschutz unter der Kastanienkrone.

Auch der Schlamm ist ausgetrocknet.

Das Vergraben in künftige Tage
ist mir jetzt schwer.

Gustav Janus

Aus: Krog je zdaj moje okno / Der Kreis ist jetzt mein Fenster
Salzburg & Wien: Residenz Verlag , 1998, pag. 57
Übertragung ins Deutsche von Peter Handke

---

YO NO ME ATREVO A RECORDAR

Así lo dijo
Así lo escuché
En mi imaginario dialogo
Con el poeta

No me atrevo a recordar
–Dijo
Casi llorando–
No me atrevo a mirar
Más allá de este instante
Pues podría quedar atrapado
En un pasado muerto
Y morir allí en ese tiempo
Que ya no es tiempo
En ese espacio
Que ya no es espacio
En esa vida
Que ya no es vida.

Luis Cruz-Villalobos

---

IK DURF ME NIET TE HERINNEREN

Zo zei hij het
Zo hoorde ik het
In mijn denkbeeldige dialoog
Met de dichter

Ik durfde me niet te herinneren

• Zei hij
  Bijna in tranen
  Ik durf niet te kijken
  Verder dan dit moment
  Want ik zou verstrikt kunnen raken
  In een dood verleden
  En daar sterven in deze tijd
  Die geen tijd meer is
  In die ruimte
  Die geen ruimte meer is
  In dit leven
  Dat niet langer leven is.

vertaling Germain Droogenbroodt

uit: Luis Cruz-Villalobos, Kleine Nederlandse Bloemlezing / Pequeña Antología Neerlandesa. Newold Books, 2023 – Poetry Collection – Binarii Orbis – vertaling Germain Droogenbroodt

---

COMO EL MAR ABRAZA

No quiero escribir
Ninguna línea más
Que no termine en Ti

Ahora te escucho cantar
En cada cosa
Y te veo asomarte
En todo cuanto veo

Siempre habías estado
Palpitando junto a mi alma
Pero es en estos días
Cuando te contemplo
Con el corazón abierto y atento

Ya no estaré solo jamás
Ahora Tú me abrazas
Como el mar abraza a sus peces
Y me habitas como a los peces
Habita su mar

Siempre había sido así
Pero mis ojos estaban ciegos
Mi piel insensible a tu tacto
Y mi espíritu ignorante
De estar alzado sobre tu mano

Búscame si me olvido de Ti
Y caigo en una noche sin luna
Búscame y encuéntrame y bésame
Como la madre a su hijo perdido

No quiero ser nuevamente
Un solitario cantor
Que anuncia en silencio la muerte.

Luis Cruz-Villalobos

---

AS THE SEA EMBRACES

I do not want to write
A single line more
That does not end in You

I hear you sing now
In everything
And I see you show up
In everything I see

You had always been
Palpitating next to my soul
But in these days
When I contemplate you
With an open and attentive heart

I will never again be alone
You embrace me now

As the sea embraces its fish
And you live in me like the fish
Live in their sea

It had always been that way
But my eyes were blind
My skin insensitive to your touch
And my spirit ignorant
Of being lifted in your hand
Search for me if I forget You
And fall into a moonless night
Search for me and kiss me
Like a mother for her lost son

I do not want to go back to being
A solitary cantor
Who announces death in silence.

Luis Cruz-Villalobos

Translated by Dr. Mark McGraw

uit: Luis Cruz-Villalobos, Of the New and Final Heart. Mystic Poetry [with Spanish original version] Independently Poetry, 2023
Lumen Collection – Waco, TX – Santiago de Chile – Mendoza

---

NOCTURNO EN QUE HABLA LA MUERTE

Si LA muerte hubiera venido aquí, a New Haven,
escondida en un hueco de mi ropa en la maleta,
en el bolsillo de uno de mis trajes,
entre las páginas de un libra
como la señal que ya no me recuerda nada;
si mi muerte particular estuviera esperando
una fecha, un instante que sólo ella conoce
para decirme: «Aquí estoy.
Te he seguido como la sombra
que no es posible dejar así nomás en casa;
como un poco de aire cálido e invisible
mezclado al aire duro y frío que respiras;
como el recuerdo de lo que más quieres;
como el olvido, sí, como el olvido
que has dejado caer sobre las cosas
que no quisieras recordar ahora.
Y es inútil que vuelvas la cabeza en mi busca:
estoy tan cerca que no puedes verme,
estoy fuera de ti y a un tiempo dentro.
Nada es el mar que como un dios quisiste
poner entre los dos;
nada es la tierra que los hombres miden
y por la que matan y mueren;
ni el sueño en que quisieras creer que vives
sin mí, cuando yo misma lo dibujo y lo borro;
ni los días que cuentas
una vez y otra vez a todas horas,
ni las horas que matas con orgullo
sin pensar que renacen fuera de ti.
Nada son estas cosas ni los innumerables
lazos que me tendiste,
ni las infantiles argucias con que has querido dejarme
engañada, olvidada.

Aquí estoy, ¿no me sientes?
Abre los ojos; ciérralos, si quieres.»

Y me pregunto ahora,
si nadie entró; en la pieza contigua,
¿quién cerró cautelosamente la puerta?
¿Qué misteriosa fuerza de gravedad
hizo caer la hoja de papel que estaba en la mesa?
¿Por qué se instala aquí, de pronto, y sin que yo la invite,
la voz de una mujer que habla en la calle?

Y al oprimir la pluma,
algo como la sangre late y circula en ella,
y siento que las letras desiguales
que escribo ahora,
más pequeñas, más trémulas, más débiles,
ya no son de mi mano solamente.

Xavier Villaurrutia

---

NOKTURNE, IN DEM DER TOD SPRICHT

WÄRE DER Tod hierher, nach New Haven, gekommen,
versteckt in einer Höhlung meiner Wäsche im Handkoffer,
in der Tasche einer meiner Anzüge,
zwischen den Seiten eines Buches
wie das Lesezeichen, das mich an nichts erinnert;
wenn mein persönlicher Tod auf ein Datum wartete,
auf einen Augenblick, den nur er kennt,
um mir zu sagen: «Hier bin ich.
Ich bin Dir gefolgt wie der Schatten,
den man nicht einfach zu Hause lassen kann;
wie ein bißchen warme und unsichtbare Luft,
vermischt mit der harten und kalten Luft, die Du atmest;
wie die Erinnerung an das, was Du am meisten magst;
wie das Vergessen, ja, wie das Vergessen,
das Du auf die Dinge fallen ließest,
an die Du Dich jetzt nicht erinnern willst.
Und es ist nutzlos, daß Du den Kopf suchend nach mir umwendest:
Ich bin Dir so nahe, daß Du mich nicht sehen kannst,
ich stehe außerhalb von Dir und zugleich in Dir.
Nichts ist das Meer, das Du wie ein Gott
zwischen uns beide stellen wolltest;
nichts ist die Erde, welche die Menschen vermessen
und für die sie töten und sterben;
noch der Traum, in dem du glauben möchtest, daß Du
ohne mich lebst, wenn ich selbst ihn zeichne und ausradiere;
noch die Tage, die Du ein um das andere Mal
allstündlich zahlst,
noch die Stunden, die Du stolz totschlägst,
ohne daran zu denken, dass sie außerhalb von Dir wiedererstehen.
Nichts sind diese Dinge, noch die unzählbaren
Fesseln, die Du mir anlegtest,
noch die kindischen Listen, mit denen Du mich
hintergehen, vergessen wolltest.

Hier bin ich, fühlst Du mich nicht?
Schlag die Augen auf, schließe sie, wenn Du willst.»

Und nun frage ich mich,
wenn niemand ins Nebenzimmer getreten ist,
wer hat die Tür behutsam geschlossen?
Welch’ geheimnisvolle Schwerkraft
lleß das Blatt Papier fallen, das auf dem Tisch lag?
Warum schleicht sich hier plötzlich, und ohne daß ich sie einlade,
die Stimme einer Frau ein, die auf der Straße redet?

Und während ich die Schreibfeder halte,
pocht und kreist etwas wie Blut in ihr,
und ich fühle, daß die ungleichen Buchstaben,
die ich jetzt niederschreibe,
kleinere, zitterndere, schwächere,
nicht nur von meiner Hand stammen.

Übertragen von Curt Meyer-Clason

Villaurrutia, Xavier, Sehnsucht nach dem Tod. Nostalgia de la muerte. Sämtliche Dichtungen spanisch / deutsch. Übertragen von Curt Meyer-Clason, Aachen 2007 (Rimbaud)

---

ES IST DER TOD
nicht Bruder des Gedankens.

Anders als groß, das
Heimweh zertritt er.

Du Erde, ein wie
Unsäglich Tatsächliches.

Ernst Meister

uit: Ernst Meister, Gedichte. Ausgewählt von Peter Handke, Berlijn 2011 (Suhrkamp)

---

CANCION 31

Canto, río, con tus aguas:

De piedra, los que no lloran.
De piedra, los que no lloran.
De piedra, los que no lloran.

Yo nunca seré de piedra.
Lloraré cuando haga falta.
Lloraré cuando haga falta.
Lloraré cuando haga falta.

Canto, río, con tus aguas.

De piedra, los que no gritan.
De piedra, los que no ríen.
De piedra, los que no cantan.

Yo nunca seré de piedra.
Gritaré cuando haga falta.
Reiré cuando haga falta.
Cantaré cuando haga falta.

Canto, río, con tus aguas.

Espada, como tú, río.
como tú también, espada.
También, como tú, yo, espada.

Espada, como tú, río,
blandiendo al son de tus aguas :

De piedra, los que no lloran.
De piedra, IbS que no gritan.
De piedra, los que no ríen.
De piedra, los que no cantan.

Rafael Alberti

---

LIED 31

Ik zing, rivier, met je wateren:

Van steen, zij die niet wenen.
Van steen, zij die niet wenen.
Van steen, zij die niet wenen.

Ik zal nooit van steen zijn.
Ik zal wenen als het moet.
Ik zal wenen als het moet.
Ik zal wenen als het moet.

Ik zing, rivier, met je wateren.

Van steen, zij die niet schreeuwen.
Van steen, zij die niet lachen.
Van steen, zij die niet zingen.

Ik zal nooit van steen zijn.
Ik zal schreeuwen als het moet.
Ik zal lachen als het moet .
Ik zal zingen als het moet.

Ik zing, rivier, met je wateren.

Een zwaard, net als jij, rivier .
Net als jij, ben ik een zwaard.
Ik ben, net als jij, een zwaard.

Een zwaard, net als jij, rivier,
zwaaiend op de klank van je wateren :

Van steen, zij die niet wenen.
Van steen, zij die niet schreeuwen.
Van steen, zij die niet lachen.
Van steen, zij die niet zingen.

uit: Alberti, Rafael, Gedichten. De zee, de engelen, de ballingschap. Vertaald en samengesteld door Willy Spillebeen, 1989 (de Prom)

---

GRAFWAARTS IS DE WEG

Grafwaarts is de weg ons toegewezen,
Sinds de schoot zich opent voor de mens:
Uit een nietig zaad omhoog gerezen,
Gaan wij bloeien met de dood als grens.

Met de dood als spijs en drank der zinnen,
Met de dood als eindelijke vrucht,
Met in al ons haten en beminnen
Reeds een eerste zweem van stervenszucht.

Gieren, die de hemel hier bezetten
En versperren met hun trage nijd,
Spannen als in koorts hun zwarte netten,
Wapprend tussen tijd en eeuwigheid;
En hun snavels slaan, hun ogen blinken
Als wij stervende ter aarde zinken.

Bertus Aafjes

uit: Bertus Aafjes, Het koningsgraf. Honderd en een sonetten, Amsterdam (1948) 1965, (Meulenhoff)

---

PARADOJA DEL MIEDO

¡CÓMO pensar, un instante siquiera,
que el hombre mortal vive!
El hombre está muerto de miedo,
de miedo mortal a la muerte.

El miedo lo acompaña como la sombra al cuerpo.
le asalta en las tinieblas,
se revela en su sueño,
toma, a veces, la forma del valor.

Y sin embargo existe un miedo, miedo mayor,
mayor aún que el miedo a la muerte,
un miedo más miedo aún:
el miedo a la locura,
el miedo indescriptible
que dura la eternidad del espasmo
y que produce el mismo doloroso placer;
el miedo de dejar de ser uno mismo
ya para siempre,
ahogándose en un mundo
en que ya las palabras y los actos
no tengan el sentido que acostumbramos darles;
en un mundo en que nadie,
m nosotros mismos,
podamos reconocernos:
«¿Este soy yo?»
«¡Este no, no eres tú!»

O el miedo de llegar a ser uno mismo
tan directa y profundamente
que ni los anos, ni la consunción ni la lepra,
nada ni nadie
nos distraiga un instante
de nuestra perfecta atención a nosotros mismos,
haciéndonos sentir nuestra creciente,
irreversible parálisis.

¡Cuántas veces nos hemos sorprendido exclamando
desde el más recóndito pozo de nuestro ser
y par boca de nuestras heridas extrañas:
«¡Pero si no estoy loco!»
«¡Acaso crees que estoy muerto!»

Y no obstante ese miedo,
ese miedo mortal a la muerte,
lo hemos sentido todos,
una vez y otra vez,
atrayente como el vacío,
como el peligro, como el roce
que va derecho al espasmo,
al espasmo que es la sola muerte
que la bestia y el hombre conocen y persiguen.

¿Y qué vida sería la de un hombre
que no hubiera sentido, por una vez siquiera,
la sensación precisa de la muerte,
y luego su recuerdo,
y luego su nostalgia?

Si la sustancia durable del hombre
no es otra sino el miedo;
y si la vida es un inaplazable

mortal miedo a la muerte,
puesto que ya no puede sentir miedo,
puesto que ya no puede morir,
sólo un muerto, profunda y valerosamente,
puede disponerse a vivir.

Xavier Villaurrutia

---

WIDERSINN DER ANGST

WIE auch nur eine Sekunde denken,
dass der sterbliche Mensch lebt!
Der Mensch ist tot vor Angst,
aus tödlicher Angst vor dem Tod.

Die Angst begleitet ihn wie der Schatten den Körper,
sie überfallt ihn im Dunkeln,
enthüllt sich in seinem Traum,
gewinnt mitunter die Form des Muts.

Und trotzdem gibt es eine Angst, größere Angst,
größer als die Angst vor dem Tod,
eine noch angstvollere Angst:
die Angst vor dem Wahnsinn,
die unbeschreibliche Angst,
welche die Ewigkeit des Krampfs andauert
und die gleiche schmerzliche Lust erzeugt;
die Angst aufzuhören,
für immer ein und derselbe zu sein,
indem man in einer Welt ertrinkt,
in der die Worte und die Taten
nicht mehr den Sinn besitzen, den wir ihnen gewöhnlich geben;
in einer Welt, in der niemand,
nicht einmal wir selbst,
uns erkennen können:
«Bin ich dieser?»
«Dieser nicht, das bist du nicht!»

Oder die Angst, so unmittelbar und tief
selbst zu werden, daß
nicht einmal die Jahre, nicht die Schwindsucht oder der Aussatz,
nichts und niemand
uns eine Sekunde
von unserer vollkommenen Aufmerksamkeit auf uns selbst
ablenken kann und uns unsere zunehmende,
nicht umkehrbare Lähmung fühlen lässt.

Wie oft haben wir zu unserer Überraschung
aus dem verborgensten Brunnen unseres Seins
und durch den Mund unserer seltsamen Wunden ausgerufen:
«Aber ich bin doch nicht verrückt!»
«Du glaubst vielleicht, ich sei tot!»

Und dennoch haben wir diese Angst,
diese tödliche Angst vor dem Tod
alle gefühlt,
ein um das andere Mal,
anziehend wie die Leere,
wie die Gefahr, wie die Berührung,
die unmittelbar zum Zuckkrampf führt,
zum Krampf, der der einzige Tod ist,
den das Tier und der Mensch kennen und verfolgen.

Und was für ein Leben wäre das eines Menschen,
der nicht ein einziges Mal
das genaue Gefühl des Todes empfunden hatte,
und sodann seine Erinnerung daran,
und sodann seine Sehnsucht danach?

Wenn der dauerhafte Kern des Menschen
nichts anderes ist als Angst;
und wenn das Leben eine unaufschiebbare
tödliche Todesangst ist,
da er keine Angst mehr fühlen kann,
da er nicht mehr sterben kann,
kann nur ein Toter tief und mutig
sich aufs Leben einstellen.

Übertragen von Curt Meyer-Clason

Villaurrutia, Xavier, Sehnsucht nach dem Tod. Nostalgia de la muerte. Sämtliche Dichtungen spanisch / deutsch. Übertragen von Curt Meyer-Clason, Aachen 2007 (Rimbaud)

---

MOLK se nagiba h koncu

MOLK se nagiba h koncu,
iz skorje, ki je z menoj zaraščena,
se boči stavek, ki prepriča:
»To, kar je bilo razdvojeno
in že mrtvo, bo
z besedami spet oživelo.«

Moji hrbti rok, dokaz
in s skorjo primerljivi,
so samo neka ponovitev:
čutila so še zmeraj
plodovita dežela,
leta se gibljejo še s prsti,
prostori rastejo čez polja,
spomin vse združuje in
vrnitev se izniči.

Celota leži odprta,
izmerjena v času, pred menoj.

Samo dnevu še manjkajo
zadnje besede.

Gustav Januš

---

DAS SCHWEIGEN neigt sich dem Ende zu

DAS SCHWEIGEN neigt sich dem Ende zu.
Aus der Rinde, mit mir verwachsen,
wölbt sich ein Satz, der überzeugt:
”Was entzweit war und
schon tot, wird
mit den Wörtern wiederaufleben.”

Meine Handrücken, Beweis
und mit der Rinde vergleichbar,
sind nur eine Wiederholung:
die Sinne sind immer noch
ein fruchtbares Land,
die Jahre regen sich noch mit den Fingern,
die Räume wachsen über die Felder,
die Erinnerung eint alles, und
die Rückkehr wird zunichte.

Das Ganze liegt offen,
ausgemessen in der Zeit, vor mir.

Nur dem Tag fehlen noch
die letzten Worte.

Übertragung von Peter Handke

Aus: Sredi stavka / Mitten im Satz
Salzburg & Wien: Residenz Verlag, 1991

---

TOD
ist ein andres Gebiet.
Keines.
Und wäre es eines, so
flacher als
ein Schlafland
mit wasserlosem Fluss
ohne Bett.

Ernst Meister

uit: Ernst Meister, Gedichte. Ausgewählt von Peter Handke, Berlijn 2011 (Suhrkamp)

---

DE LAATSTE DINGEN

Er rest mij niets meer dan mijn lied te zingen,
In eenzaamheid, gelijk een blinde vink;
Een lied over de laatste, vreemde dingen,
Waar met mijn ziel ik zingend in verzink.

Een raden soms en soms een bijna weten,
Dat uit mijn diepste wezen opwaarts welt,
Dat wij vergeten worden en vergeten
Al wat ons op de wereld vergezelt.

Sterven is zijn herinnering verliezen
En ook door anderen vergeten worden,
En eindlijk niet meer weten wat te kiezen
En zich vervreemd voelen van tijd en orde;
Lang duurt de dood, zij duurt een leven lang
En wat wij doen wordt onze ondergang.

Bertus Aafjes

uit: Bertus Aafjes, Het koningsgraf. Honderd en een sonetten, Amsterdam (1948) 1965, (Meulenhoff)

---

EL MAR MUERTO

I
Mañanita fría.
¡Se habrá muerto el mar!

La nave que yo tenía
ya no podrá navegar .

-Mañanita fría,
¿lo amortajarán?

-Los pueblos de tu ribera
-naranjas del mediodía -,
entre laureles y olivas.

-Mañanita fría,
¿quién lo enterrará ?

-Marinero, tres estrellas
muy dulces: las Tres Marías.

II
No sabe que ha muerto el mar
las esquila de los tranvías
— tirintín —de la ciudad.

No los sabe nadie, nadie.
¡Mejor, si nadie lo sabe!

Ni tú, verde cochecillo,
que hacia la verdulería
llevas tu tintinear .

No los sabe nadie, nadie.
¡Mejor, si nadie lo sabe!

Ni tú, joven vaquerillo,
que llevas tus dos vaquitas
tan de mañana a ordeñar .

No lo sabe nadie, nadie.
¡Mejor, si nadie lo sabe!

*

Si mi voz muriera
en tierra, llevadla al nivel del mar
y dejadla en la ribera.

Llevadla al nivel del mar
y nombradla capitana
de un blanco bajel de guerra.

¡Oh mi voz condecorada
con la insignia marinera:
sobre el corazón un ancla
y sobre el ancla una estrella
y sobre la estrella el viento
y sobre el viento la vela!

Rafael Alberti

---

DE DODE ZEE

I
Kille dageraad.
De zee zal dood zijn gegaan!

De boot die ik bezat
zal niet meer uit varen kunnen gaan.

-Kille dageraad,
zal men haar opbaren ?

-De dorpen langs je strand
-sinaasappels van het zuiden -,
tussen laurieren en olijven.

Kille dageraad,
wie zal haar begraven ?

-Zeeman, drie heel lieve
sterren: de Drie Maria’s.

II
De bel van de stadstrams weet
niet- tingeling -dat de zee
dood is gegaan.

Niemand, niemand die het weet.
Des te beter, als niemand het weet!

Ook jij niet, wagentje groen,
dat onderweg naar de groentewinkel
je getinkel laat klinken-

Niemand, niemand die het weet.
Des te beter, als niemand het weet!

Ook jij niet, jonge koehoeder ,
die je twee koetjes zo vroeg
voortjaagt om ze te gaan melken.

Niemand, niemand die het weet.
Des te beter, als niemand het weet!

*

Mocht mijn stem sterven aan land,
breng haar nabij de zee
en leg haar op het strand.

Breng haar nabij de zee
en zorg dat zij kapitein
van een wit fregat zal zijn.

Oh mijn stem, gedecoreerd
met het teken van de zee:
een anker boven het hart,
boven het anker een ster,
de wind daar bovenop
en de zeilen in top!

vertaling Willy Spillebeen

uit: De mooiste van Rafael Alberti, samengebracht door Koen Stassijns en Ivo van Strijtem, vertaald door etc.  Tielt, Amsterdam 2000 (Lannoo/Atlas)

---

ZA ČASOM razpada strah

ZA ČASOM razpada strah.
Dnevna pota se krčijo,
izgubljajo smer
ter postajajo zemeljska.
Hrup večne rasti
pa polni praznoto.

»Tudi robidnice
izgubljajo že svoje bodice
in zorijo čez rob.«

Spodaj pa se peščenec kruši,
odpira očesno ožino,
rase do slike navzgor,
zapušča sledove pod kožo
ter prodre včasih celo do srca.

Dež pa potem izpere
rano do konca.
In tako postane dan
skoraj brezbeseden.

Gustav Januš

---

HINTER DER ZEIT zerfällt die Angst.

HINTER DER ZEIT zerfällt die Angst.

Die täglichen Wege schrumpfen,
verlieren die Richtung
und werden erdig.
Der Lärm des ewigen Wachsens
füllt die Leere.

“Auch die Brombeeren
verlieren schon ihre Stacheln
und reifen über den Rand.”

Unten bröckelt der Sandstein,
öffnet den Sehschlitz,
wächst bildwärts, hinauf,
hinterläßt Unterhautspuren
und dringt zeitweise vollends zum Herzen.

Der Regen wäscht dann
die Wunde bis auf den Grund.

Und so wird der Tag
beinahe wortlos.

Übertragung ins Deutsche von Peter Handke

Aus: Sredi stavka / Mitten im Satz
Salzburg & Wien: Residenz Verlag, 1991

---

EN HET LAATSTE ANKER

En het laatste anker is verloren,
En de laatste kust is uit het zicht;
En nu ben ik weer opnieuw geboren
Als een luchtbel, als leeg morgenlicht.

Maar mijn ogen zijn niet meer de mijne,
En mijn mond is niet mijn eigen mond,
En ik zou voorgoed van de aard verdwijnen,
Als ik u niet om te zingen vond.

Geen ter wereld is zo onbekend
Met wat was, is, wezen zal. Niet een
Is de werklijkheid zozeer ontwend,
En mijn hoofd is leeg, mijn hart is heen.
Sla mij aan, ik ben uw instrument
En nog slechts van u en iedereen.

Bertus Aafjes

uit: Bertus Aafjes, Het koningsgraf. Honderd en een sonetten, Amsterdam (1948) 1965, (Meulenhoff)

---

WELTLICHES, DAS WIR
lieben, welches
du liebst, war
mächtig genug.
Darum hast du uns
zu Fremdlingen gemacht
der Liebe. Das ist
noch im Tod
die Wunde.

HALBWEGS
Mit Todeshand
Blättern
Im Buch herum.
Draußen
Liegt Laub.

Weshalb je
Schrieb ich Schrift?
Gabs Leben denn,
Tun der Hand?
Fasst mich nicht an.

MORGEN
ist das Gewesene.

Das Wahrste
ist der Verlust.

Im Weltraum
zeugenlos Schmerz.

Ernst Meister

uit: Ernst Meister, Gedichte. Ausgewählt von Peter Handke, Berlijn 2011 (Suhrkamp)

---

VOOR WIE DIT LEEST

Gedrukte letters laat ik U hier kijken,
maar met mijn warme mond kan ik niet spreken,
mijn hete hand uit dit papier niet steken;
wat kan ik doen? Ik kan U niet bereiken.

O, als ik troosten kon, dan kon ik wenen.
Kom, leg Uw hand op dit papier; mijn huid;
verzacht het vreemde door de druk verstenen
van het geschreven woord, of spreek het uit.

Menige verzen heb ik al geschreven,
ben menigeen een vreemdeling gebleven
en wien ik griefde weet ik niets te geven:
liefde is het enige.

Liefde is het meestal ook geweest
die mij het potlood in de hand bewoog
tot ik mij slapende vooroverboog
over de woorden die Gij wakker leest.

Ik zou wel onder deze bladzij willen zijn
en door de letters heen van dit gedicht
kijken naar uw lezende gezicht
en hunkeren naar het smelten van Uw pijn.

Doe deze woorden niet vergeefs ontwaken,
zij kunnen zich hun naaktheid niet vergeven;
en laat Uw blik hun innigste niet raken
tenzij Gij door de liefde zijt gedreven.

Lees dit dan als een lang verwachte brief,
en wees gerust, en vrees niet de gedachte
dat U door deze woorden werd gekust:
Ik heb je zo lief.

Leo Vroman

Uit: 262 Gedichten Querido, 1974

---

EN LA TARDE QUE MUERE …

EN LA tarde que muere con lasciva agonía
entreabriendo su manto para regar de flores
la campiña serena, la amada de un día
rememoró al oído los pasados amores.

Y el crepúsculo rojo que a lo lejos moría
en su último rútilo al hundirse en lo arcano
iluminó mi rostro. Yo sentí que vivía
y la besé en la frente, y la besé en la mano.

Y desde aquella tarde tan muda y tan serena,
nuestra vida tornóse como antaño había sido
sin que aquella alegría la nublase la pena,
descorriendo al pasado el velo del olvido.

Xavier Villaurrutia

---

AM ABEND DER STIRBT…

AN DEM Abend, der mit lüsternem Todesschmerz stirbt
und seinen Mantel lüftet, um die heitere Landschaft
mit Blumen zu besprengen, rief die Geliebte eines Tages
sich im Ohr die verflossenen Liebschaften zurück.

Und die rote Dämmerung, die in der Ferne erstarb,
erleuchtete, im Geheimnis versinkend, mit ihrem letzten Gold
mein Gesicht. Ich fühlte, daß ich lebte,
und küßte sie auf die Stirn und küßte sie auf die Hand.

Und seit jenem so stummen und so heiteren Abend
wurde unser Leben wie es einst gewesen war,
ohne daß das Leid jene Fröhlichkeit getrübt,
indem es den Schleier des Vergessens vom Vergangenen gelüftet hätte.

Übertragen von Curt Meyer-Clason

Villaurrutia, Xavier, Sehnsucht nach dem Tod. Nostalgia de la muerte. Sämtliche Dichtungen spanisch / deutsch. Übertragen von Curt Meyer-Clason, Aachen 2007 (Rimbaud)

---

MIJN WOORDEN

Mijn woorden breken uit mij als rivieren,
En soms als plotselinge bloesemgolven,
En soms als watervallen die, bedolven
Onder hun schuim, dondrende zegevieren.

Ik zwier in sterren uit over de nachten,
En ‘k zwenk over de hemel uit in vluchten,
‘k Doordrenk de ether oovral met mijn zuchten,
‘k Doorboor de aarde met mijn wanhoopsschachten

Ik ben het woord in zijn kortstondge weelde.
Ik ben de Farao, die voor zijn sterven
Al wat hij zag reeds in zijn graf laat beelden,
Opdat hij na zijn dood de wereld erve;
Maar ach, de woorden die dit doel beamen,
Die vallen met mijn eeuwig zwijgen samen.

Bertus Aafjes

uit: Bertus Aafjes, Het koningsgraf. Honderd en een sonetten, Amsterdam (1948) 1965, (Meulenhoff)

---

SLIKE dneva

SLIKE dneva
vzamem s seboj,
ko vstopim v svoj
zaprti očesni prostor.

Slikanica izven časa
je zdaj moje bivališče.

Čeprav tema
svojo popolnost hvali,
se je izogibam in
plešem kot svetlobni žarek
na steni še svojega
nenapisanega imena.

Tudi na svojem na luč
obešenem jazu
ugovarjam temi,
hvalim bel okenski križ,
sledim južnemu vetru
ter prisluškujem
dvogovoru brestov.

Onemeti mi je tako težko.

Gustav Januš

---

DIE BILDER des Tages

DIE BILDER des Tages
nehme ich mit,
wenn ich in mein
geschlossenes Blickfeld trete.

Eine außerzeitliche Bilderwelt
ist jetzt mein Wohnort
.
Obwohl das Dunkel
seine Fülle anpreist,
weiche ich ihm aus und
tanze als Lichtstrahl
auf der Wand meines noch
ungeschriebenen Namens.

Auch mit meinem ins Licht
getauchten Selbst
widerspreche ich dem Dunkel,
lobe das weiße Fensterkreuz,
folge dem Südwind
und horche auf die
Zwiesprache der Ulmen.

Das Stummwerden fällt mir so schwer.

Übertragung ins Deutsche von Peter Handke

Aus: Krog je zdaj moje okno / Der Kreis ist jetzt mein Fenster
Salzburg & Wien: Residenz Verlag , 1998

---

RIVIEREN

Onder verschillende namen heb ik alleen jullie geroemd, rivieren!
jullie zijn melk en honing en liefde en dood en de dans.
Bij de bron opwellend in geheime grotten tussen bemoste stenen,
waar een godin her levend water uit haar kruiken giet,
helder opkomend in weiden, waar ondergrondse stroompjes borrelen,
begint jullie en mijn loop, en de geestdrift en het voorbijgaan.

Ik hield mijn gezicht in de zon, naakt, af en toe bijsturend door de
riem onder water te dompelen.
En eiken, weiden, een naaldbos schoten voorbij,
en na elke bocht wachtte mij een land van belofte.
De rook van dorpjes, slaperige kudden, vluchten oeverzwaluwen,
steile zandoevers.

Langzaam, stap voor stap, trad ik in jullie wateren.
En de stroom greep zwijgend om mijn knieën,
tot ik me overgaf en hij me wegdroeg, en ik zwom
door de grote weerspiegelde hemel van de triomferende middag.
Ook stond ik aan jullie oevers wanneer de zomernacht begon,
wanneer de maan zich rondt en twee monden zich ritueel verbinden.

En net als toen hoor ik het gekabbel bij het boothuis in mij,
het roept, omhelst en lenigt.
Onder het gelui van alle klokken van verdronken steden gaan we
heen.

Vergeten begroeten ons gezanten van voorbije generaties.
Terwijl jullie drift niet aflaat, verder, verder draagt.
En is noch was. Alleen het eeuwig ogenblik duurt voort.

Berkeley, 1980

Czesław Miłosz

uit: Miłosz, Czesław, Gedichten, Amsterdam Antwerpen 2003 (Atlas)
vertaling: Gerard Rasch

---

EEN UITZICHT OP DE EEUWIGHEID

Ieder staat aan de kant van iets groots:
de rand van het leven en des doods.
Wij staren onze toekomst in
en zien geen eind en geen begin,

een uitzicht dat geen inzicht geeft,
een leven waar niets buiten leeft
binnen de korte warme poos
van onbewust naar bewusteloos.

Hoe vinden wij, het lijf ten spijt,
tijd voor een geloof in eeuwigheid?
Niets is immers voor altoos?
En bloemen, vlinders, aarde dan,
waarom genieten wij daarvan?
Wij raken immers alles kwijt?

Maar het vervallen van de roos,
het rode zwellen van de vrucht
dat niemand nog begrijpen kan
onder de dodeloze tijd
die elk jaar weer de dood herhaalt
en dan de zon die stijgt en daalt,
en altijd weer dat overdoen en
wederkeren der seizoenen…
wordt hier een les gerepeteerd?
Doen wij dus alles nog verkeerd?

En aldoor weer gedichten schrijven
om na mijn dood nog wat te blijven,
zoals onvruchtbaaar rozenzaad
gelooft dat het eeuwig voortbestaat?
Dat kan geen wijsheid wezen, want
zoiets doet elke bloeise plant.

Leo Vroman

Uit De gebeurtenis en andere gedichten (Querido, 2001)
 

---

EL ALMA EN PENA

Ese alma en pena, sola,
ese alma en pena siempre perseguida
por un resplandor muerto.
Por un muerto.

Cerrojos, llaves, puertas
saltan a deshora
y cortinas heladas en la noche se alargan,
se estiran,
se incendian,
se prolongan.

Te conozco,
te recuerdo,
bujía inerte, livido halo, nimbo difunto,
te conozco aunque ataques diluido en el viento.

Párpados desvelados
vienen a tierra.
Sísmicos latigazos turnban sueños,
terremotos derriban las estrellas.
Catástrofes celestes tiran al mundo escombro,
alas rotas, laúdes, cuerdas de arpas,
restos de ángeles.

No hay entrada en el cielo para nadie.

En pena, siempre en pena,
alma perseguida.
A contraluz siempre,
nunca alcanzada, sola,
alma sola.

Aves contra barcos,
hombres contra rosas,
las perdidas batallas en los trigos,
la explosión de la sangre en las olas.
Y el fuego.
El fuego muerto,
el resplandor sin vida,
siempre vigilante en la sombra.

Alma en pena:
el resplandor sin vida,
tu derrota.

Rafael Alberti

---

DE ZIEL IN NOOD

Deze ziel in nood, alleen,
deze ziel in nood altijd achtervolgd
door een dode weerschijn.
Door een dode.

Grendels, sleutels, deuren
springen onverwachts open
en bevroren gordijnen verlengen zich in de nacht,
rekken uit,
vatten vlam,
worden langer.

Ik ken je,
ik herinner me jou,
zwakke kaars, vale halo, dood aureool,
ik ken je zelfs als je verzwakt aanvalt in de wind.

Slapeloze oogleden
komen op aarde.
Seismische zweepslagen vellen de dromen,
aardbevingen doen de sterren neerstorten.
Hemelse catastrofen strooien puin op de wereld,
gebroken vleugels, luiten, harpsnaren,
stoffelijke resten van engelen.

Toegang tot de hemel heeft niemand.
In nood, altijd in nood,
achtervolgde ziel.
In tegenlicht altijd,
nooit geraakt, alleen,
ziel alleen.

Vogels tegen boten,
mensen tegen rozen,
de verloren gevechten in het koren,
de explosie van het bloed in de golven.
En het vuur .
Het dode vuur,
het licht zonder leven,
altijd wakend in de schaduw.

Ziel in nood:
de weerschijn zonder leven,
jouw nederlaag.

uit: Alberti, Rafael, Gedichten. De zee, de engelen, de ballingschap. Vertaald en samengesteld door Willy Spillebeen, 1989 (de Prom)

---

WOLKEN

O wolken, mijn angstwekkende wolken
wat bonkt het hart, wat een droefheid op aarde,
donkere wolken, wolken wit en zwijgend,
met tranen in de ogen zie ik jullie in de dageraad
en ik weet dat in mij hoogmoed en begeerte,
wreedheid en het zaad van de verachting
een leger voor mijn doodsslaap zullen vlechten
en dat mijn mooiste leugenkleur de waarheid ‘
al heeft afgedekt. Dan sla ik mijn ogen neer
en voel ik weer die storm door mij razen,
dor en brandend. O, jullie die mij angst aanjagen,
wachters van de wereld, wolken! Laat ik slapen,
laat de genade van de nacht mij met zich dragen.

Wilno, 1935

Czesław Miłosz

uit: Miłosz, Czesław, Gedichten, Amsterdam Antwerpen 2003 (Atlas)
vertaling: Gerard Rasch

---

JIDDISCHES SONETT

Die 24 Sonette für Regi und Charles Aukin

2

Wir, die wir schneller noch als unser Wort verblassen,
Und sind wir auch der Schöpfung Ziel und Sinn –
All unsre Fantasie kann wohl die Schöpfung fassen,
Doch nicht den letzten, unsern Urbeginn.

In jedem Worte atmest du das Leben kühl, gelassen,
Und siehst doch: auch die Sterne gehn dahin.
Von Liebe ist dein Geist beflügelt und vom Hassen,
Kannst doch nicht sagen so wie Gott: Ich bin.

Wir sind nur Spiegel seiner schweigenden Gestalt.
Durch uns will er das Leben mit dem Tod verbinden.
Wenn unser Leib in Staub zerfällt, alsbald

Sieht man ein neues Flämmlein sich entzünden.
So gehn wir auf in Wunden und – verschwinden
Und leben ewig heiß und sterben ewig kalt.

Lajser Ajchenrand

http://www.planetlyrik.de/gedichte/autoren/a/ajchenrand-lajzer/

---

IK DROOM NU ZELFS van de woorden.
Ik kan niet slapen door de woorden.
Ze geven me klopsignalen vanachter het decor,
subversieve personages
die zelfs het doek verscheuren
om het stuk altijd te wijzigen.

De woorden wachten niet.
Hoe lang zullen ze meegaan?
Het zijn net druppels bloed
die op de tekst vallen
en soms ook in de kantlijn.

Maar ze hebben niet genoeg aan de figuren van de dag,
het verlichte waken tussen leven en dood.
De tekst is oneindig
en de kantlijn eveneens.
Misschien zou de tekst in de kantlijn moeten staan.

De droom is een verlaten
of althans beschikbaar gebied
voor de noodzakelijke binnenkomst van het woord.

Roberto Juarroz

uit: Juarroz, Roberto, Vertikale poëzie. Een keuze uit verticale poëzie I t/m XIII. Vertaald door Mariolein Sabarte Belacortu, Amsterdam 2002 (Wagner & Van Santen)

---

DOCH DIE JAHRE VERGINGEN. Am Abhang des Herzens weiden
Schwarz die Rosse der Stunden. Schon wuchsen verquer
Herbstlich Gehege, die die Wanderer vermeiden,
Fallt aus unerretteten Wäldern ein Schatten her.

Er überweht die Straße. Den staunenden Kindern
Hält er am dunklen Fluss die erschrockenen Augen zu.
Nur die Toten mit dem unbeweglichen Blick aus zwölf
Wintern
Liegen in Kies und Geröll in gelassener Ruh.

Im Schatten werden die Worte zurückgenommen,
Die die Redner ersannen. Die Blumen am Bajonett
Welkten dahin. Doch die Toten sind
weitergeschwommen
Von der Mahne der Wasser umwogt auf eiligem Brett.

Im Schatten gewogen ward keiner zu leicht befunden.
Unerkannt, unerkannt geht er hin, den jeder kennt.
Wir stöhnen im Traum, wenn böse in unseren Wunden
Von gestern das Heute wie ätzende Säure brennt.

In dieser Nacht werden sie sich nicht schliessen
Und übermorgen sollen sie offen stehn.
Ich hör auf die Zeichen, wenn die nächtigen Stunden
fliessen,
Ich seh auf die Zeichen, die zuzeiten geschehn.

Stephan Hermlin

uit: Stephan Hermlin, Gedichte und Nachdichtungen, Berlin und Weimar 199O, (Aufbau Verlag)

---

SNEEUW

Ergens zei iemand het sneeuwt
al en de dag is in een doodshemd
voorbijgelopen zonder op
of om te zien het laatste schip
met overwonnen dromen is zojuist
zonder bestemming vertrokken om
in een land zonder achterland
aan een zee zonder horizon
tegen de kademuren van een
gevreesd maar nog onuitgesproken
onbegrip roestend voor anker te gaan

het is te laat om nog iets te beginnen
door alle kieren wringt een grijze
compacte mist naar binnen ergens
zei iemand het sneeuwt al.

II

De morgen in witte gesteven
kleren een oosterse begrafenis
de partituur van de hemel is
maat voor maat in mineur geschreven

stoelen worden fossielen
de mensen zijn uitgestorven
de warenhuizen zomerlicht
staan uitverkocht of leeggestolen

de uren slaan in onverholen
doodsangst open en dicht.

Ellen Warmond

uit: Warmond, Ellen, Mens: een inventaris, Amsterdam 1969 (Querido)

---

STERBEN IM WALDE

Im Himmel, Grün, Wind und Baumdunkel verfangen,
Von Farren und Gräsern umwachsen Glieder und Wangen
Bin ich im Walde melodisch zu Grunde gegangen.
Nun beginnt die süße Verwesung mich zu verzehren.
Ameisen und Raupen kriechen über meine Augen.

Und kein Wimperzucken will ihnen wehren.
Unten auf der Promenade spaziert ein internationales Publikum.
Entfernter Klang von Sand, Damenkleidern und Kinderstimmen.
Ich weiß: Viele elegante Leute gehen da herum.
Nadeln, Laub, Zweige und Tannenzapfen fallen auf mein Gesicht,
Und Fliegen, doch auch Bienen und Schmetterlinge verschmähen meine Lippen nicht.
Oh jetzt! Leise und dennoch mächtig angeschwellt,
Beginnt sich das unvergleichliche Rigolettoquartett auszubreiten.
Und meine Seele fällt ein:
Du bist auf der Welt!
Und verteilt sich jauchzend nach allen Seiten.

Franz Werfel

aus: Gesänge aus den drei Reichen. Ausgewählte Gedichte von Franz Werfel – 1917 Leipzig (Kurt Wolff Verlag)

---

WOORDEN ZIJN KLEINE HEFBOMEN,
maar wij hebben hun steunpunt nog niet gevonden.

Wij laten ze op elkaar steunen
en het bouwwerk geeft mee.
Wij laten ze steunen op het gezicht van de gedachte
en zijn masker slokt ze op.
Wij laten ze steunen op de rivier van de liefde
en ze gaan ervandoor met de rivier.

En wij blijven hun som zoeken
op een enkele hefboom,
maar wij weten niet wat we willen optillen,
het leven of de dood,
de handeling van het spreken
of de gesloten cirkel van het mens-zijn.

Roberto Juarroz

uit: Juarroz, Roberto, Vertikale poëzie. Een keuze uit verticale poëzie I t/m XIII. Vertaald door Mariolein Sabarte Belacortu, Amsterdam 2002 (Wagner & Van Santen)

---

CANCION DEL ANGEL SIN SUERTE

Tú eres lo que va:
agua que me lleva,
que me dejará.

Buscadme en la ola.

Lo que va y no vuelve:
viento que en la sombra
se apaga y se enciende.

Buscadme en la nieve.

Lo que nadie sabe:
tierra movediza
que no habla con nadie.

Buscadme en el aire.

Rafael Alberti

---

LIED VAN DE ONFORTUINLIJKE ENGEL

Jij bent wat weggaat:
water dat me meedraagt,
dat me zal achterlaten.

Ga me zoeken in de golf.

Wat weggaat en niet terugkeert:
wind die in de schaduw
uitdooft en weer opvlamt.

Ga me zoeken in de sneeuw.

Wat niemand weet:
wankelmoedige aarde
die met niemand spreekt.

Ga me zoeken in de lucht.

uit: Alberti, Rafael, Gedichten. De zee, de engelen, de ballingschap. Vertaald en samengesteld door Willy Spillebeen, 1989 (de Prom)

---

IN MEMORIA

Locvizza il 30 settembre 1916

Si chiamava
Moammed Sceab

Discendente
di emiri di nomadi
suicida
perché non aveva più
Patria

Amà la Francia
e mutà nome

Fu Marcel
ma non era Francese
e non sapeva più
vivere
nella tenda dei suoi
dove si ascolta la cantilena
del Corano
gustando un caffè

E non sapeva
sciogliere
il canto
del suo abbandono

L’ho accompagnato
insieme alla padrona dell’ alber
dove abitavamo
a Parigi
dal numero 5 della rue des Carmes
appassito vicolo in discesa

Riposa
nel camposanto d’Ivry
sobborgo che pare
sempre
in una giornata
di una
decomposta fiera

E forse io solo
so ancora
che visse

Giuseppe Ungaretti

---

lN MEMORIAM

Locvizza, 30 september 1916

Hij heette
Mohammed Sjeab

Afstammeling van nomadenemirs
pleegt zelfmoord
omdat hij geen Vaderland
meer had

Hij hield van Frankrijk
en veranderde van naam

Hij werd Marcel
maar hij was geen Fransman
en hij was niet meer in staat
om in de tent van de zijnen
te leven
waar je nippend aan een kopje koffie
naar de cantilene van de Koran
luistert

En hij was niet in staat
het lied
van zijn verlatenheid
aan te heffen

Ik heb hem begeleid
samen met de hospita van het hotel
waar we woonden
in Parijs
op het nummer 5 van de rue des Carmes
verlept steil steegje

Hij rust
op het kerkhof van lvry
voorstad die altijd
doet denken
aan de dag
van een
afgebroken kermis

En wellicht weet
alleen ik nog
dat hij leefde

uit: De mooiste van Giuseppe Ungaretti, vertaald door Salvatore Cantore in een redactie van etc. Tielt, Amsterdam 2002 (Lannoo/Atlas)

---

---

My paintings on:

www.saatchiart.com/hacquinjean  

https://horizonlandschap.weebly.com/

http://www.behance.net/jeanhacquin

---

Blogs:

http://levenshorizonten.com

http://mystiekfilosofie.com

---

movies:

http://vimeo.com/jeanhacquin

https://www.youtube.com/@canandanann-abstracts

https://www.youtube.com/@aardehemel

---