ZACHT MEMENTO

De tochten door het hoofd zijn soms te snel
en dan te traag, en altijd dwingend. Ongevraagd.
Daar waar het duister is en dan weer veel te licht,
en overal zijn schimmen, en elk idee belaagd
met overmoed of wouden in het donkere ijs.

Niemand kan er binnen, en wie betaalt de prijs
als iemand werkelijk wil beminnen? Elk seizoen
is grijs, en elk begin is al begonnen, en elk woord
een zeis, en wie ben ik, wie heeft mij verzonnen?

Nu zijn de dalen weer geslecht, en met het licht
van deze dagen zie je mij zoals ik ben, een ver-gezicht
ontdaan van zwarte vragen, dus heel nabij zoals
moeders eeuwenlang hun kinderen dragen.

Eindelijk vrij.

Voor P.V. met diep respect voor zijn lange weg en zijn zelf gekozen aankomst.

(Het schilderij is een van Rembrandt’s zeldzame landschappen uit 1638, Landschap met stenen brug.)

---